Γνώρισε την ιδιοκτήτρια ένα βράδυ που είχε πάει με το αφεντικό του  και την κόρη του, την Ρωξάνη. Ήταν φίλοι με  το αφεντικό του, ο οποίος τον είχε καλέσει να βγουν έξω μαζί για να γιορτάσουν την απόκτηση του χαρτοφυλακίου ενός από τους μεγαλύτερους επενδυτές στη Wall Street. Ο Άντριου, τον σύστησε στην ιδιοκτήτρια, μια εντυπωσιακή γυναίκα με την ινέτσα ευρωπαίας, λέγοντας της «αγαπητή, επίτρεψε μου να σου συστήσω έναν πολύ ελπιδοφόρο νέο, συνάδελφο μου και λάτρη του ωραίου φύλου». Εκείνη γέλασε με σκέρτσο και έδωσε το χέρι της στον Μάριο λέγοντάς του «καλώς όρισες Ντάρλιγκ Μάριο στο κλαμπ μου, χαίρομαι πολύ και είμαι στη διάθεση σου για οτιδήποτε επιθυμεί να κάνει η ψυχή σου». Για να της απαντήσει εκείνος «γοητευμένος αγαπητή μου, ας πιούμε τώρα κανα ποτό», μ ένα τέτοιο τρόπο, που την έκανε να γελάσει δυνατά και να πει «ουαου, Αντριου, μ αρέσει αυτός ο τύπος!» γέλασαν όλοι μαζί κάθισαν στο τραπέζι και παρήγγειλαν τα ποτά τους.            

Κάποια στιγμή ο Μάριο “στρίμωξε” την ιδιοκτήτρια στο μπαρ και της είπε «αν δεν κάνω λάθος έχεις και το καφέ από πάνω στο ισόγειο;» «Ναι», του απάντησε εκείνη. «Γιατί ρωτάς;» Ο Μάριο έσκυψε στο αυτί της και της είπε «Να, ξέρεις, μου ‘ρθε μια ιδέα, θα μπορούσα να έχω αποκλειστικά το δικό μου τραπέζι μ ένα τηλέφωνο στη διάθεση μου για να το χρησιμοποιώ τα πρωινά και να κλείνω τα ραντεβού μου με τους πελάτες μου, στο καφέ;» Εκείνη, αναφώνησε με χάρη και του είπε «Ω, Μάριο, Ντάρλιγκ, εσύ ειδικά μπορείς να κάνεις ότι θέλεις στο μαγαζί μου εκτός από το να με ζητήσεις σε γάμο!» γέλασαν και οι δυο, επέστρεψαν στο τραπέζι και η ιδιοκτήτρια  είπε στην Ρωξάνη «αγάπη μου, μην αφήσεις αυτόν τον τύπο να σου ξεφύγει, ξέρει τι θέλει κι έχει ένα καταπληκτικό τρόπο να το παίρνει!». Η Ρωξάνη, γέλασε, κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, έπιασε τον Μάριο αγκαζέ και του ζήτησε να την χορέψει.