Ούτε η Μελίνα βέβαια ήθελε να προκαλέσει όταν έβγαζε τα παπούτσια της και καθόταν στην αίθουσα του ΠΑΣΟΚ γονατιστή και ξυπόλυτη πάνω στην καρέκλα. Ήταν η ντίβα, η θεά. Την αγαπούσαν όλοι. Καμία άλλη δεν θα τολμούσε να τη μιμηθεί. Και ορθώς.

Και τώρα; Τι μας συνέβη μ΄ αυτόν το νέο υπουργό που πάει να ορκιστεί στο προεδρικό μέγαρο με τα αθλητικά του; Μας γύρισε το στομάχι ανάποδα και τα βάλαμε με τον Πρόεδρο που δεν τον έστειλε σπίτι του να ντυθεί ανάλογα.

Τι μας λέει ο Τσακαλώτος με το τσαλακωμένο πουκάμισο στις διαπραγματεύσεις;

Γιατί μέσα στην παρακμή και την απελπισία μιας κοινωνίας που βαρέθηκε να βρίσκεται για χρόνια στο χείλος του γκρεμού δίνουμε σημασία στο απρόσμενο στυλ του Βαρουφάκη και στα απεριποίητα μαλλιά της νέας αναπληρώτριας υπουργού εξωτερικών;

Μα ακριβώς γι΄ αυτό. Επειδή νοιώθουμε- και είμαστε- στο χείλος του γκρεμού. Η ανασφάλεια και η κατάθλιψη έχουν χτυπήσει κόκκινο. Ακόμα και όσοι δεν το ομολογούμε, επιθυμούμε με όλο μας το είναι την "κανονικότητα". Τις σταθερές μας. Έστω και εκείνες τις σταθερές που καταγγέλλουμε. Που μας καθησυχάζουν όμως παράλληλα. Μας κάνουν να μην πεταγόμαστε στον ύπνο μας μούσκεμα στον ιδρώτα απο φόβο.

Και κάτι ακόμα. Αν νοιώθαμε ότι η εναλλακτική εμφάνιση κουβαλούσε απο μέσα της μια μεστή, δομημένη και συγκροτημένη νέα οπτική διακυβέρνησης, μπορεί και να μας άρεσαν τα αθλητικά παπούτσια. Μπα, θα τα υιοθετούσαμε κιόλας υποψιάζομαι.

Δεν έχουν λέτε σημασία οι συμβολισμοί; Ας θυμηθούμε λοιπόν τις γιορτές για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στο Προεδρικό μέγαρο τα σαράντα προηγούμενα χρόνια. Κόσμος πολύς και καλοντυμένος. Οι κυρίες μοντελάκια. Πηγαδάκια και παραπολιτικά. Κουτσομπολιά και ειδησούλες. Η αβάσταχτη ελαφρότητα της επίπλαστης ευωχίας.

Φέτος η εικόνα αναποδογύρισε. Οι αρχηγοί των κομμάτων, ο Πρόεδρος και ο Πρωθυπουργός μες τη μιζέρια και την αμηχανία. Κι όμως ούτε αυτό μας καθησυχάζει. Επειδή ούτε αυτή η εικόνα είναι αυθεντική.

Λασκαρίνα Γερασίμου