Στο προαύλιο των παλιών ανακτόρων έχει προγραμματιστεί συγκέντρωση, ομιλία και συζήτηση κινήσεων που διαφωνούν με τη συντηρητική στροφή της κυβέρνησης. Εχουν έρθει και βουλευτές να μιλήσουν και να ακούσουν τους γηγενείς αριστερούς ενω έχουν προσκληθεί και άλλες αριστερές δυνάμεις του τόπου.

Λίγο πριν αρχίσει η συζήτηση, φθάνει μια νέα γυναίκα, που θέλει να ακούσει κι αυτή. Ισως και να πάρει το λόγο. Εχει μαζί της και το ανάπηρο κοριτσάκι της αλλα δεν μπορεί να παρκάρει το αυτοκίνητο της στη θέση που έχει το ειδικό σήμα και δεν μπορεί να περάσει το παιδί απο τη ράμπα, καθώς δύο κομψές κυρίες έχουν κλείσει με το δικό τους το χώρο και πήραν το δρόμο για τα καφέ της πλατείας.

Νοιώθει ανίσχυρη. Σκέφτεται όμως ότι σε μια τέτοια διοργάνωση η κοινωνική ευαισθησία είναι δεδομένη. Θα της λύσουν το πρόβλημα.

"Ισως όμως και να μην είναι δικό μου αποκλειστικά το πρόβλημα" σκέπτεται καθώς πλησιάζει τους συγκεντρωμένους. "Μάλλον είναι δικό τους περισσότερο το πρόβλημα, αφού παλεύουν για μια ανθρώπινη κοινωνία, κοινωνία δικαιοσύνης και ίσων ευκαιριών".

Μ΄αυτές τις σκέψεις πάει κοντά και εξηγεί το συμβάν. Ακούει λόγια κατανόησης και απαξίας για τη γαϊδουριά των νεοελλήνων. Κάποιος της λέει ότι είδε τις κυρίες και τους είπε να μην παρκάρουν εκει αλλα τον έβρισαν.

Ναι και τώρα τι κάνουμε; ξαναρώτησε με ελπίδα. Θέλω να παρακολουθήσω αλλά πώς να μπω;

Αμηχανία. Πρέπει και να αρχίσει η ομιλία. Εχουν φθάσει οι βουλευτές και ο κόσμος δεν μπορεί να περιμένει.

Για μια ακόμα φορά κατεβάζει το κεφάλι και ετοιμάζεται να φύγει. Ισως δεν είναι για όλους αυτές οι συγκεντρώσεις, σκέφτεται. Πιθανόν να πρέπει να είσαι γερός και αρτιμελής για να κάνεις την αριστερή στροφή, ξανασκέφτεται με πίκρα.

Δεν προλαβαίνει να φύγει. Την πλησιάζουν τρία τέσσερα αγόρια και κορίτσια το πολύ δεκαεφτά χρονών, που κουβεντιάζουν εκει κοντά για τα δικές τους εφηβικές ανησυχίες, που δεν σχετίζονται με πολιτικές συγκεντρώσεις . "Να τη σηκωσω στα χέρια" λέει ο νεαρός.  Η μικρή ντρέπεται, αρνείται. Μπαίνει και αυτή στην εφηβεία και το αγόρι έχει όμορφα μάτια. "Να πάρουμε την τροχαία" προτείνει η άλλη κοπέλα. Χωρίς να περιμένει απάντηση, καλεί την τροχαία και της απαντούν ότι θα έρθουν αμέσως να πάρουν τις πινακίδες.

Δεν ήρθαν ποτέ.

Η μητέρα με την κόρη της έφυγαν.

Η διοργάνωση άρχισε και τελείωσε με λόγια, που παρέπεμπαν σε ένα μέλλον ενάντια στη βαρβαρότητα. Στην αριστερή προοπτική για μια κοινωνία δίκαιη χωρίς λιτότητα και μνημόνια. Για ένα σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.

Σουζάνα έλεγαν τη νεαρή μητέρα. Το ξέρω επειδή μου συστήθηκε πριν φύγει...

Λασκαρίνα Γερασίμου