Περπάτησε με στεναχώρια τους γύρω δρόμους. Η Ιθάκης και η Χέϊδεν. Η Αριστοτέλους. Ωραίος δρόμος, αρχοντικός. Θυμήθηκε που έβγαζε βόλτα το μωρό της με το καροτσάκι και αργότερα, μόλις περπάτησε το πήγαινε στο πεδίον του Άρεως, στο πράσινο για να παίξει. Και άλλοτε στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, που είχε άπλα και παιδική χαρά.

Εκείνη την εποχή ήταν στις δόξες της η πλατεία Κυριακού (σταθμός ηλεκτρικού Βικτώρια). Ηθοποιοί έπαιρναν τον καφέ τους στις καφετέριες και οι κυρίες ντύνονταν για να πάρουν το γλυκό τους στο πλάϊ τους. Νυφοπάζαρο. Η Αθήνα της δεκαετίας του ΄70 και του ΄80 στην άνοδο του γιαλαντζί αστισμού.

Εκει και στη γειτονική Κυψέλη είχαν πολυκατοικίες με κεντρική θέρμανση, κοινόχρηστα, διαχειριστή και συχνά θυρωρό. Κοντά στους Αθηναίους ήρθαν να προστεθούν και επαρχιώτες, ολοένα και περισσότεροι. Πύκνωσαν τις γειτονιές. Γεμάτες αντιθέσεις. Πάνω η Αριστοτέλους φωτεινή, καθαρή και σικάτη. Κάτω η Φυλής με λαϊκή το πρωΐ και το βράδυ σπίτια με κόκκινα φωτάκια. Αυτά ήταν τα όρια του τότε κόσμου.

"Τι έμεινε απ΄ όλα αυτά" σκέφτηκε νοσταλγικά. Αλλά επειδή ήταν πρακτικός τύπος δεν έμεινε για ώρα στη σκέψη αυτή.

Ρώτησε με νοήματα τους ανθρώπους της πλατείας τι ανάγκη είχαν για τα μωρά κυρίως και έφυγε. Θα ξαναγύριζε.

Τους κοίταζε καθώς έφευγε για να πάει πίσω στο σπίτι της και να επιστρέψει στις καθημερινές μικροαστικές της συνήθειες. Σίγουρα κι αυτοί στον τόπο τους θα ζούσαν σε σπίτια καθαρά τουλάχιστον. Πολύ θα ήθελε να μάθει σε ποιές περιοχές ζούσαν. Σε μια πλατεία Βικτωρίας των νεανικών της χρόνων ή σε μια πλατεία Βικτωρίας του σήμερα;

Και ποιός αποφασίζει αν θα ζήσεις στη γειτονιά που διάλεξαν για σένα οι γονείς σου ή θα πνιγείς προσπαθώντας να σωθείς απο τον πόλεμο;

Ο Θεός να φυλάει, μουρμούρισε, κατεβαίνοντας τα σκαλιά για να μπει στον υπόγειο σταθμό. Ας λέμε και ευχαριστώ, μην είμαστε αχάριστοι.

Στην επιστροφή με τον ηλεκτρικό, έκανε λογαριασμό τι κουβερτούλες είχε στο σπίτι που της ήταν πια άχρηστες. Τώρα χρησιμοποιούσε πουπουλένια παπλώματα. Και πάει καιρός που είχε αποκλείσει από τη ζωή της τις εκπλήξεις.

Λασκαρίνα Γερασίμου