«Δε βαριέσαι Γιωργάκη μου...» μ΄ αιφνιδιάζει γελώντας αφοπλιστικά και γενναιόδωρα.
«Το κρύο δε με φοβίζει. Η φτώχεια με φοβίζει...».

Τον καλημερίζω κι εγώ με καλύτερη διάθεση.

Δε περνάει για τα καλά ο Θεός απ΄ τα μέρη μας, σκέφτομαι, αλλά τουλάχιστον, υπάρχουν ακόμα αυθεντικοί άνθρωποι.

Κάτι είναι να το ξέρεις κι αυτό την ώρα που σου γνέφει το σεκλέτι. 

Γ.Χ