Ίσως αχνοφαίνεται η εποχή, όπου οι περισσότεροι πολίτες - γιατί η νεολαία το έχει ήδη καταλάβει κι όποιοι μπορούν παίρνουν των οματιών τους - θα συναισθανθούν ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από τους αναιδείς εκπροσώπους της πολιτικής αγυρτείας που βάσισε την πολιτική της επιβίωση στο ημερήσιο αλισβερίσι, αδιαφορώντας για τα επερχόμενα.

Και μόνο το γεγονός ότι εν μέσω δεινής κρίσης οι εγχώριοι πολιτικοί αστέρες αναζητούν απεγνωσμένα σχέδιο, μαρτυρά τη βαρειά πολιτική καθυστέρηση. Αυτή η συγκλονιστική έλλειψη παρασκευής είναι που συντονίζει τους ομόκεντρους κύκλους της απογοήτευσης που σκέπει θλιβερά τη χώρα και καθηλώνει τις υπαρκτές παραγωγικές της δυνάμεις σε μιαν ακούσια αποστρατεία.

Το δίπολο «Δεξιά- Αριστερά» επιμένει να στοιχειώνει την πολιτική ζωή του τόπου. Και, όχι επειδή ήρθε αίφνης το τέλος του κόσμου, είτε καταργήθηκαν οι τάξεις ή γιατί οι ιδεολογίες τελεσίδικα συνταξιοδοτηθήκανε. Αλλά, επειδή η επαγγελματική σχεδόν αξιοποίησή του, στάθηκε ένα καλό όχημα για να βγάζουνε το πολιτικό τους μεροκάματο- και ίσως όχι μόνο…- κάμποσα υψηλόβαθμα στελέχη στα κομματικά ρετιρέ αυτών των χώρων. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οδήγησαν την Ελλάδα στα γκρέμια κι η Αριστερά, σε όλες τις οργανωμένες εκδοχές της, «κοσμοπολίτικη» και «δογματική» στάθηκε το πολιτικό τους πλυντήριο…

Συνεπές στους αναχρονισμούς του, το πολιτικό σύστημα-όχι βεβαίως, με ευθύνη όλων των δυνάμεων- μεταποίησε στα χρόνια μας, αυτό το ψευδο-δίλημμα σε μιαν άγονη αντιπαράθεση στο φόντο του Μνημονίου. Ο λόγος; Να κρύψει ξανά τη γύμνια του και την απουσία σχεδίου και συγκροτημένης πρότασης για τη χώρα. Έτσι συνήθως συμβαίνει. Γιατί είναι προτιμότερο από την παραδοχή της ανεπάρκειας και την ανάληψη της βαρειάς ευθύνης, να αρκείται κανείς σε βολικούς μύθους για τους «κακούς ξένους» και σε ερμηνείες ψυχολογικής υπεραναπλήρωσης.

Το βλέπει κανείς στο ασταθές ύφος του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος σαν απερίσκεπτος κληρονόμος που δε χρειάστηκε ποτέ να εργαστεί, υποθήκευσε για πολλές δεκαετίες τη στρατηγική δυνατότητα της Αριστεράς να διαμορφώσει τους όρους του πολιτικού ανταγωνισμού, προτού προκαλέσει συν τοις άλλοις μιαν εσωκομματική διάσπαση μεγάλων διαστάσεων.

Αυτά τα κάλπικα διλήμματα, συνοπτικά, συντηρούν ένα πνιγηρό περιβάλλον. Κι είναι ίσως η στιγμή να επινοήσουμε νέες, πιο παραγωγικές διαιρέσεις προτού αρχίζουν ν΄ ασπρίζουνε τα κόκαλά μας κάτω από αφιλόξενους ουρανούς.