Διατηρούσε ερωτική σχέση με την εταίρα Γνάθαινα, και συχνά όταν διακατεχόταν από κρίσεις ζηλείας της επιτιθόταν δια μέσου αναφορών στα έργα του. Αναφέρεται πως έγραψε 100 κωμωδίες, από τα έργα αυτά όμως διασώζονται μόνο οι τίτλοι και αποσπάσματα από 54 από αυτές. Μερικές φορές συμμετείχε και ο ίδιος ως ηθοποιός στα έργα του. Ο Ρωμαίος ποιητής Πλαύτος ανέφερε πως υιοθέτησε αρκετά από τα στοιχεία και χαρακτήρες του Διφίλου (για παράδειγμα την Casina από το έργο Κληρούμενοι, Asinaria από το Ὀναγός, κ.α.), κάτι που δείχνει πως οι ικανότητες του Διφίλου στην δημιουργία της πλοκής ήταν πολύ ανεπτυγμένες. Από τους Ρωμαίους, ο Τερέντιος επίσης αναφέρει πως εισήγαγε στο έργο του με τίτλο Adelphi μια σκηνή από το έργο Συναποθνήσκοντες, κάτι που ο Πλαύτος είχε παραλείψει στην δική του εκδοχή του έργου με τίτλο Commorientes.

Η τεχνοτροπία του Διφίλου κρίνεται πως είναι απλή και φυσική, και η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι ορθή αττική διάλεκτος, ενώ πρόσεχε ιδιαίτερα τους στίχους του και είχε δημιουργήσει και το δικό του ιδιόμορφο ποιητικό μέτρο. Κατά την αρχαιότητα ήταν αβέβαιο το αν καταλέγονταν ανάμεσα στους ποιητές της Νέας ή της Μέσης κωμωδίας, καθώς η συχνή χρήση μυθολογικών ηρώων στα έργα του (Ηρακλής, Θησέας), και η αναφορά επί της σκηνής των ποιητών Αρχίλοχου (7ος αιώνας π.Χ.) και Ιππώνακτος (6ος αιώνας π.Χ.) ως ανταγωνιστών της Σαπφούς (6ος/5ος αιώνας π.Χ.), ταιριάζει περισσότερο με το πνεύμα της Μέσης κωμωδίας.

Με τα αποσπάσματα και ιδιόμορφο ποιητικό μέτρο του Διφίλου ασχολήθηκε ο Γερμανός κλασικιστής του 19ου αιώνα Άουγκουστ Μάινεκε.

πηγή: βικιπαίδεια