Ο Ανάχαρσις ήταν Σκύθης ηγεμόνας και σοφός του 6ου αιώνα π.Χ., γιος του Γνούρου, θαυμαστής του ελληνικού πολιτισμού επηρεασμένος από την μητέρα του, ελληνικής καταγωγής. Το 589 π.Χ. πήγε στην Αθήνα επί Σόλωνος, του οποίου έγινε φίλος. Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του επιχείρησε να εισαγάγει τον ελληνικό πολιτισμό, ώς και την λατρεία της θεάς Δήμητρας. Δολοφονήθηκε από τον αδερφό του. Δεν έχει διασωθεί κανένα συγγραφικό του έργο. Λέγεται ότι είχε γράψει ένα έργο που σύγκρινε τους νόμους των Σκυθών με τους νόμους των Ελλήνων, καθώς κι ένα ακόμη για την τέχνη του πολεμού. Έγινε γνωστός για την απλότητα του τρόπου ζωής του και για τις ακριβείς παρατηρήσεις του επάνω στα έθιμα και τα μορφώματα των Ελλήνων. Ο Λουκιανός έγραψε δύο διαλόγους για τον Ανάχαρση, τον Ανάχαρσιν και τον Σκύθην. Ήταν ο πρώτος μέτοικος που έλαβε δικαιώματα Αθηναίου πολίτη.