Περί τα τέλη της δεκαετίας του 1650 αποσύρθηκε από τα κοινά και άρχισε να συχνάζει στα παρισινά σαλόνια, συνδεόμενος με ιδιαίτερη φιλία με τις κυρίες ντε Σαμπλέ, ντε Σεβινιέ και προ πάντων με την κυρία ντε Λαφαγέτ, που η ευγένεια του μυθιστορήματός της Πριγκίπισσα της Κλεβ απείχε τόσο πολύ από τον κυνισμό των Αποφθεγμάτων του.

Την περίοδο αυτή έγραψε τα Απομνημονεύματά του τα οποία κρίνονται ενδιαφέροντα μεν, αλλά όχι ιδιαίτερα αξιόπιστα.

Την μεγάλη του φήμη την οφείλει στα Αποφθέγματά του. Ο Λα Ροσφουκώ πιστεύει ότι το συμφέρον και η φιλαυτία είναι τα μόνα κίνητρα των ανθρωπίνων ενεργειών και ότι η αρετή κρύβει πάντοτε ταπεινά και εγωιστικά ελατήρια.

Ο οξύς σαρκασμός του, το πνεύμα του, η λακωνικότητα και η δύναμη της έκφρασης σ’ αυτό το βιβλίο του, τον ανέδειξαν σε έξοχο λογοτέχνη και διανοητή, που επηρέασε μεταξύ άλλων τον Τσέστερφηλντ, τον Νίτσε, τον Τόμας Χάρντυ, τον Σαιντ-Μπεβ και τον Αντρέ Ζιντ.