Αναβιώνοντας αυτές τις παλιές εικόνες, το έργο του Nidgorski συλλαμβάνει τις σκέψεις και τις αντιθέσεις που συχνά διασχίζουν το μυαλό μας. Πηγαίνει βαθιά στις πιο σκιερές ζώνες της ψυχής μας, χρησιμοποιώντας τους έγχρωμους χαρακτήρες ως μέσο αντιμετώπισης μερικών από τα βαθύτερα συναισθηματικά μυστικά που στοιχειώνουν το μυαλό μας, αλλά δεν είμαστε πραγματικά πρόθυμοι να παραδεχτούμε.

Αν και δεν μπορεί να θεωρηθεί το σύνολο της δουλειάς του ως συγγραφέα, υπερέχει στην εργασία του ως ψηφιακού επιμελητή. Κάλεσε τους οπαδούς του να δίνουν συνεχώς προτάσεις για τα σκοτεινά μηνύματα αυτών των χαρακτήρων από κόμικς, δίνει νέα ζωή στα λόγια των άλλων συνδυάζοντάς τα με τις εικόνες και, συνεπώς, προσθέτοντας σε αυτά ένα νέο στρώμα νοήματος.

Χρησιμοποιώντας πλαίσια από ρομαντικά κωμικά βιβλία των πενήντα ετών, το έργο του Nidgorski ακτινοβολεί μια χιουμοριστική αύρα με παρόμοιο τρόπο με τα έργα του Roy Lichtenstein. Παρόλο που τα μηνύματα είναι συχνά ζοφερά, η συσχέτιση αυτών των λέξεων με τους μοντέρνους χαρακτήρες τους καθιστά βαρύτερους, αλλά ταυτόχρονα πιο καταθλιπτικά κωμικό.

Ίσως ο λόγος για τον οποίο όλες αυτές οι εικόνες φαίνονται τόσο ισχυρές οφείλεται στην ειλικρίνεια τους. Όποιος έχει αισθανθεί ποτέ απογοήτευση ή απλά άγχος, μπορεί να σχετίζεται με τις καταστάσεις που έχουν καταγραφεί σε κάθε πλαίσιο. Βλέποντας τον εαυτό μας που αντικατοπτρίζεται στον καθρέφτη ενός παλιού κωμικού βιβλίου, ξυπνάει ένα έντονο συναίσθημα ενσυναίσθησης μέσα μας. Παρακολουθώντας τους εαυτούς μας εκπροσωπούμενους σε χαρακτήρες που εμφανίζονται τόσο σαν κινούμενα σχέδια είναι απλώς εξαιρετικά ξεκαρδιστική.

Το έργο του Νινγκγκόρσκι είναι ένα λαϊκό παράθυρο στην τραγωδία της καθημερινής μας ζωής. Διαβάζει τα πιο σκοτεινά μυστικά που κρύβονται στο μυαλό μας σε στιγμές μηδενιστικής σκέψης.

Αυτό το πλαίσιο είναι μια χιουμοριστική απάντηση σε έναν κόσμο που αισθανόμαστε βαθιά αλλά δεν καταλαβαίνουμε. Αναλύοντας τις ρίζες του καθημερινού μας δράματος, μας υπενθυμίζουν τους συνεχείς τρόπους με τους οποίους εξαπατούμε να σκεφτόμαστε ότι η ύπαρξή μας έχει βαθύτερο νόημα από την καθημερινότητά μας. Το μόνο που φέρνει την μέρα με τη μέρα είναι ένα φορτίο συντριπτικό, όπως το εκφοβισμένο παιδί στο λύκειο. Κάθε βήμα που κάνουμε είναι τόσο βαρύ όσο το βάδισμα με μπότες από σίδηρο.

Αντιμετωπίζοντας τον παραλογισμό της ύπαρξης μας βλέποντάς το σε ένα πλαίσιο κόμικς κάπως μας κάνει να νιώθουμε άνετα. Κοιτάζοντας αυτούς τους χαρακτήρες λέμε ότι ό, τι έχουμε κρατήσει στον εαυτό  μας επιτρέπει να ξέρουμε ότι δεν είμαστε μόνοι.