Τις αναπαραστάσεις συμπληρώνουν πνευματώδεις επιτάφιοι που αντανακλούν μια άφοβη αποδοχή του θανάτου.

Στον τάφο του Ioan Toaderu που αγαπούσε τα άλογα αναγράφεται:  

Ένα ακόμα πράγμα μου άρεσε πάρα πολύ,

Να κάθομαι σε ένα μπαρ

Δίπλα στη γυναίκα κάποιου άλλου.

Ενώ στον τάφο του Gheorghe Basulti, χασάπη, αναγράφεται:

Έζησα σε αυτόν τον κόσμο,

Ξεφλούδισα πρόβατα πολλά

Καλό κρέας ετοίμασα

Έτσι ώστε να μπορείτε να φάτε ελεύθερα,

Κρέας με καλό λίπος προσέφερα

Να έχετε μία όρεξη καλή.

Σύμφωνα με εθνολόγους, το ιδαίτερο αυτό νεκροταφείο είναι πιθανόν μία αντανάκλαση της φιλοσοφίας, που επικρατούσε την εποχή των Δακών (αρχαίοι κάτοικοι της περιοχής) οι οποίοι, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ήταν ατρόμητοι στη μάχη και όδευαν γελώντας προς τον θάνατο γιατί πίστευαν πως θα συναντήσουν τον Ζάλμοξι, τον υπέρτατο θεό τους, που χάριζε αιώνια ζωή στους πιστούς του.

Οι πρώτες επιτύμβιες στήλες φιλοτεχνήθηκαν το 1935 από τον Ion Stan Patras ο οποίος ξεκίνησε να συνθέτει σύντομα ποιήματα για να συνοδεύει τα γλυπτά του
έπειτα από τη συμμετοχή του σε παραδοσιακή 3 ήμερη αγρυπνία, όπου οι Ρουμάνοι κατανάλωναν μπράντυ και έλεγαν ιστορίες για τον αποθανόντα, αποκαλύπτωντας μικρά μυστικά και ιδιοτροπίες.

Το έργο του ανακάλυψε το 1970 ένας Γαλλος δημοσιογράφος, η φήμη του μεγάλωσε και το 1974 τον επισκέφθηκε ακόμα και ο τότε δικτάτορας της Ρουμανίας Nicolae Ceausescu.

Μετά τον θάνατό του το 1977, τον διαδέχθηκε ο Dumitru Pop, ο πιο ταλαντούχος μαθητευόμενός του, ο οποίος συνεχίζει να εργάζεται στο ίδιο εργαστήριο, με το ίδιο στυλ μέχρι σήμερα, λαξεύοντας στο  "αισιόδοξο" μπλέ ξύλο βελανιδιάς, σκηνές μαύρης κωμωδίας...