Αρμάτωσε το μπουζουκάκι του. Ν΄ ανάψει ένα καντηλάκι, σαν βραδυνή προσευχή. Σαν να ήθελε μέσα του, ν΄ αποκαταστήσει τη βαρύτητα των πραγμάτων. Κι εκεί που ετοίμαζε καρτερικά το ατομικό του θαύμα, η πουτάνα η «Λα», η μεσαία χορδή, επηρεασμένη απ΄ την αθηναϊκή υγρασία, βγαίνει «βραχνή».

Και τον υποχρεώνει να αυτοσχεδιάζει στα «ψηλά», ενώ, αυτός, όταν δεν πίνει, είναι γενικώς, χαμηλών τόνων άνθρωπος.

Γαμημένε Νότε! Σκέφτηκε αυτόχρημα και τα΄ βαλλε με τον καιρό «Μου γαμεί η υγρασία σου, ακόμα και τον τρόπο που θέλω να αυτοσχεδιάσω, χαμούρη…».

Το κούρδισε τότε, επινοητικά, αλλιώς. Με έναν από τους τρόπους του Μάρκου: Re- La- Mi. Γλυκύτατος τρόπος! Για λίγην ώρα στη γειτονιά του, επικράτησε σιγαλιά.

Ώστε κατάφερε να παίξει ολόκληρο το «Μπρος στο ρημαγμένο σπίτι», αυτό που τον βασάνιζε από καιρό και δεν είχε καταφέρει ποτέ να το παίξει ολόκληρο εδώ και καιρό στο σπίτι, γιατί η θυγατέρα του έδινε πανελλήνιες κι ο γιός του διάβαζε μαθηματικά και γιατί πλέον στα σπίτια των ανθρώπων οι αποστάσεις είναι μεγάλες, κι όπως γινήκαμε, φαίνεται πως είναι απαγορευμένες οι νοσταλγίες και θα μας πάρει καμιά φορά κάνας αέρας κρύος εδώ στις ερημιές όπου ζούμε κι άϊντε μετά να βρούνε το κιβούρι μας, ανθρώποι δικοί μας, να πούνε κάτι για μας και να πούνε δυό λόγια της προκοπής…