Θα εστιάσω σε ένα από τα επτά, τη Λαιμαργία και θα χρησιμοποιήσω σαν παράδειγμα έναν αμερικανό, εκατομμυριούχο μεγιστάνα των τρένων, τον Diamond Jim Brady. Ο κύριος αυτός, ήταν ένας θρυλικός καλοφαγάς, ο οποίος έζησε στις αρχές του εικοστού αιώνα. Για πρωινό, έτρωγε αυγά με τηγανίτες, χοιρινές μπριζόλες, ψωμί καλαμποκιού, τηγανιτές πατάτες, χυλό και μοσχαρίσια μπριζόλα, ενώ έπινε ένα γαλόνι πορτοκαλάδα. Το μεσημεριανό του περιελάμβανε δυο αστακούς, καβούρια, μύδια και άλλα οστρακοειδή, μοσχάρι και μερικές πίτες. Εκτός από αυτά, κατά τις τέσσερις το απόγευμα έτρωγε και ένα σνακ με θαλασσινά, πίνοντας μαζί μερικές καράφες λεμονάδας. Το βραδινό του αποτελούσαν τρεις ντουζίνες θαλασσινά, έξι καβούρια και χελωνόσουπα. Το κυρίως πιάτο περιελάμβανε, δύο ολόκληρες πάπιες, έξι ή επτά αστακούς, ένα φιλέτο μοσχάρι και διάφορα είδη λαχανικών. Το επιδόρπιο ήταν ένα πιάτο με διάφορες πάστες και συχνά δύο λίτρα άλλων γλυκών.

Ειλικρινά απορώ πως, μετά από όλα αυτά, αυτός ο κύριος διοικούσε την επιχείρησή του, αν μπορούσε να παραμένει νηφάλιος, ενεργός και δραστήριος, αλλά το σημαντικότερο, αν έμεναν καθόλου πόροι στην επιχείρηση του;