Η μία, είναι η ανώτερη δύναμη του ποδιού που πιέζει το έδαφος και σταδιακά χαλαρώνει τον κόμπο και, η άλλη, είναι μια δεύτερη ανώτερη δύναμη που προκαλείται από την κίνηση του ποδιού μπρος-πίσω και η οποία επιδρά στις άκρες των κορδονιών. Εν τη ενώσει, οι δύο δυνάμεις, σαν ένα αόρατο χέρι, λύνουν τους κόμπους ακόμη και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Δυστύχως δεν τους δένουν κιόλας.

Η έρευνα, με επικεφαλής τον Κρίστοφερ Ντέϊλι-Ντάϊαμοντ, δημοσίευθηκε στο περιοδικό "Proceedings of the Royal Society A" της Βασιλικής Εταιρείας επιστημών της Βρετανίας. Με μια κάμερα αργής κίνησης, οι ερευνητές  μελέτησαν μια σειρά από επιστημονικά πειράματα με κόμπους κορδονιών. Ένας ερευνητής-εθελοντής, φορώντας αθλητικά παπούτσια, έτρεχε πάνω σε ένα διάδρομο γυμναστικής, ενώ οι άλλοι κινηματογραφούσαν σε αργή κίνηση το λύσιμο των κορδονιών. 

Διαπιστώθηκε ότι όταν κανείς περπατά γρήγορα ή τρέχει, το πόδι του χτυπά το έδαφος με δύναμη επταπλάσια της βαρύτητας. Αντιδρώντας σε αυτή τη δύναμη, ο κόμπος των κορδονιών αρχικά τεντώνεται και μετά χαλαρώνει. Αφού ο κόμπος έχει χαλαρώσει, το πόδι που πηγαίνει πέρα-δώθε καθώς κινείται, ασκεί μια δεύτερη δύναμη αδράνειας στις ελεύθερες άκρες των κορδονιών, πράγμα που οδηγεί στο γρήγορο ξεδέσιμό τους ακόμη και με δύο δρασκελιές. Σατανικό!

Την επόμενη φορά λοιπόν που το κορδόνι θα λύθει, θα φταίει το χέρι του θεού.