Ω, Άτι των θεών, ω μύστη των χρησμών, εσύ, Λοξία! Αν οι θρησκείες δίνουν απαντήσεις σε ποιον θεό καλούμαι να πιστέψω εγώ γιατί δεν γίνεται να αιωρούμαι στο κενό, να ζω μέσα στο φάσμα του φανταστικού, στη δίνη της απόρριψης και της ανυπαρξίας. Όχι πως με τρομάζει το κενό, όμως αφού το τέλος μου ορίζει ποιο τέλος θα  ’χω πες μου εγώ και μη μου πεις ξανά για τον Αριστοτέλη, τι να την κάνω τη μεσότητα εγώ; Εγώ το άπειρον, το κάλλος, τον «όντως ον» αναζητώ.