Η μεξικανική παράδοση επιβάλλει να ξεκινάει η γιορτή στις 31 Οκτωβρίου, μέρα που στήνεται ο βωμός των νεκρών, και να κορυφώνεται στις 2 Νοεμβρίου, με εορταστικές εκδηλώσεις που περιλαμβάνουν μουσικές και εδέσματα της αρεσκείας των νεκρών και των ζωντανών.

Στην Παγκόσμια Λογοτεχνία, το πιο εμβληματικό έργο η πλοκή του οποίου εξαντλείται μέσα στην διάρκεια αυτής και μόνο της μέρας, είναι το «Κάτω από το Ηφαίστειο» του «καταραμένου Άγγλου συγγραφέα Μάλκολμ Λόουρυ που γύρισε αργότερα ταινία ο Τζών Χιούστον με τους Άλμπερτ Φίνεϋ, Ζακλίν Μπυσέ και Άντονυ Άντριους.  

Άλλοι το είδαν σαν "ένα ποίημα" κι άλλοι σαν "μια μουσική σύνθεση". Ο ίδιος ο συγγραφέας το χαρακτήρισε σαν "μια μεθυσμένη Θεία Κωμωδία".

Σίγουρα πρόκειται για ένα έργο πολύ "πυκνό", ιδιοφυές, περίεργο και μοναδικό, στημένο σε ένα εφιαλτικό σύμπαν.

Πρωταγωνιστής ο Άγγλος Πρόξενος, ένας σαραντάρης πρώην πρόξενος του Μεξικού και στην ουσία ένας έκπτωτος πολίτης του κόσμου που τον έχει παρατήσει η γυναίκα του, βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση μέθης και νιώθει μέσα του βαθιά την ανάσα του Ηφαιστείου και του Πολέμου σε ένα σύμπαν που είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να εκραγεί. Δεν πίνει απλώς, όπως έγραψε ο Παπαγιώργης, έχει ταυτιστεί με τον μεθυσμένο εαυτό του.

Είναι η μεγαλύτερη μορφή μεθυσμένου μέσα στη δυτική λογοτεχνία που τη φωτίζει ένα μαύρο φως. Ζει τον θάνατό του πίνοντας, λες και θα χαθεί το αλκοόλ απ΄ τον κόσμο. Συντρίβεται συγκατανεύοντας στο μεγάλο τίποτε, σε ένα δρόμο γεμάτο από άδειες μποτίλιες και κακόφημα μπαρ. Ένας κήρυκας της απόλυτης απώλειας που υψώνει σε ευγένεια την απελπισία.  

Η πλοκή λαμβάνει χώρα σε μια και μοναδική μέρα, τη γιορτή των Νεκρών. Εκείνη τη μέρα επιλέγει η γυναίκα του Υβόν να ξαναγυρίσει κοντά του, να δει αν μπορούν να είναι πάλι μαζί. Εκεί και ο αδελφός του Πρόξενου, ο Χιού Φέρμιν, ένας γοητευτικός τυχοδιώκτης, ένας ήρωας Δονκιχωτικός, αλλά και ο παιδικός του φίλος Ζακ Λαρυέλ, το τρίτο πρόσωπο που προκάλεσε τον χωρισμό με την γυναίκα του.

Με την πρώτη ματιά, έχουμε να κάνουμε μ' ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και το αλκοόλ, αλλά, διαβάζοντάς το πείθεσαι ότι γίνεται κάτι περισσότερο από αυτό. Εκείνο που περισσότερο συγκινεί, είναι ότι ο βασανισμένος ήρωας, όπως ποτέ δεν θα μπορέσουν να κάνουν με το αλκοόλ οι άγουροι έφηβοι και οι γυναίκες, φθάνει να εκδικείται το μυαλό και την ύπαρξή του, βυθίζοντάς τα μέχρι την τελική και άδοξη πτώση, στο μαύρο κύμα της μέθης.