Πριν από λίγα χρόνια ο γλύπτης David Mc Cracken παράστησε τη σύνθεση μιας ατέρμονης σκάλας που ξεκινούσε απ΄ τη γη κι έφτανε ως τον ουρανό - κάτι σαν το μύθο του Φασουλή, αλλά, με σύγχρονους εικαστικούς όρους.

Μέρος της ετήσιας εκδήλωσης, που είναι γνωστή ως «Γλυπτική παρά θιν΄ αλός» και διοργανώνεται περιοδικά στην διάσημη παραλία Bondi της Αυστραλίας, η σκάλα αυτή, ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά γλυπτά που εκτέθηκαν εκείνη τη χρονιά.

«Μια σουρεαλιστική διαφυγή που οδηγεί στον ορίζοντα, χωρίς να υπάρχει τέλος σε αυτή την προσπάθεια απόδρασης, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια οπτική ψευδαίσθηση. Μια ανάβαση προς την κορυφή της σκάλας που ξεπερνά την πραγματικότητα…».

Κάπως έτσι περιέγραψε ο καλλιτέχνης το γλυπτό του. Και ανάλογα με την οπτική γωνία που το έβλεπε κανείς - σύμφωνα με τους κριτικούς - έμενε με την εντύπωση του απείρου, όπου σκαλί - σκαλί η ανάβαση δεν οδηγεί εν τέλει πουθενά!

Αυτός λίγο – πολύ είναι σήμερα ο κόσμος μας. Οι άνθρωποι κουρασμένοι ανηφορίζουν κάθιδροι τις σκάλες. Οι περισσότεροι συνωστίζονται με αγωνία στην διαδρομή περιμένοντας ένα ευοίωνο τέλος που δεν έρχεται ποτέ. Λίγοι τυχεροί φθάνουν στην άκρη του, στέκοντας με δέος μετέωροι μεταξύ ουρανού και γης. Και κάμποσοι, μην αντέχοντας την οδύνη, βουτάνε από αηδία κι απόγνωση στο κενό του.

Στη βάση της σκάλας, παρέα μ΄ ένα τσούρμο σαλτιμπάγκων, αυτού του θανάσιμου θιάσου, κάθονται αυτοί που κόβουνε τα εισιτήρια και στο τέλος της ημέρας, μετρούν ευχαριστημένοι τις εισπράξεις.