Μας βυθίζουνε όμως αυτές οι εικόνες κάποιους από μας, σε μιαν εσωτερική ερημία χωρίς γιατρειά. Τέλος πάντων…

Η ψήφος των ταπεινών ήταν πράγματι αφοπλιστική! Αναίρεσε άναυλα, τις προκατασκευασμένες ερμηνείες. Κι άφησε άναυδες τις εξαντλημένες πριμαντόνες της υστερίας, που θέλησαν να διχάσουν τους πολίτες εις το όνομα της…ενότητας.

Πως γίνηκε και τόσοι πολλοί ταυτόχρονα παραμερίσανε το χάλκινο χέρι του φόβου; Προφανώς, λέω, δεν έχουμε φάει ακόμα τα ψωμιά μας. Ο κόσμος μέσα στη βαρυθυμία του, ένοιωσε το πυκνό άχθος της ιστορίας. Επειδή μάλλον, κανένας δεν αισθάνεται βολικά όταν τον ποδοπατά η ανάγκη.

Αλλά, είναι και αυτή η νέα γενιά, το στολίδι μας, με αυτήν την έμορφη έπαρση στα μάτια και την αποκοτιά της που διεκδικεί το μερτικό της από το μέλλον και μας προσπερνά, δίχως να μας ρωτήσει και καλά κάνει!.. Στα χέρια τους είναι το στοίχημα τώρα σκέφτομαι κι αυτά τα παληόπαιδα, ας πάνε να το κερδίσουνε!..

Τίποτε δε με χαλάει με το «Ναι». Τάχθηκε υπέρ του «Ναι» ο καλύτερός μου φίλος. Ο άνθρωπος που αν τον πήγαιναν στο απόσπασμα, ευχαρίστως και χωρίς δεύτερη σκέψη, θα έπαιρνα τη θέση του για να ζήσει. Και πάλι μάγκες είμαστε!.. Δε θα τα χαλάσουμε από τις διαφορές μας. Η έγνοια μας, όπως το συνομολογήσαμε, είναι να μην πεθάνουμε άκεφοι, επειδή άλλα έχουν στα κιτάπια τους, αυτές οι χαμούρες…

Παρά το εκκωφαντικό όμως, «Όχι», τίποτε στον τόπο, δε λύθηκε ακαριαία. Απεναντίας, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Με τις Τράπεζες κλειστές και τις επιχειρήσεις να μην διαθέτουν ούτε καν αναπνευστήρα, η αισιοδοξία μετριάζεται.

Η Αγωνία για το αύριο, είναι ακόμα πυκνή. Απλώς, τώρα, η μπάλα, πέρασε λίγο και στο γήπεδο των δανειστών. Ώστε να καταλάβουν πόσο κακό προκάλεσαν για να κάνουν τη χώρα μας ένα τιμωρητέο υπόδειγμα σε όποιον τολμήσει να παραβεί τους σκαιούς κανόνες του Μάαστριχτ.

Θα πρέπει τώρα να περάσουμε σκέφτομαι κι εμείς, από την αιχμηρή βελόνα της ανάγκης. Γιατί, ούτε ανάξιοι είμαστε, ούτε κατώτεροι θαρρώ… Και κυρίως, φροντίσαμε να πούμε, καθένας με τον τρόπο του, ότι αυτό το σκοτεινό κάτεργο, δεν είναι η Ευρώπη της αρεσκείας μας. Αλλά, πρέπει να βρούμε άλλον τρόπο πλέον να δουλέψουμε. Και να επινοήσουμε εξαρχής αυτήν την πατρίδα. Να μη ζούμε στη φαντασία μας.

Έχουμε ποιητές που μας δείχνουν τον τρόπο να πατούμε με σεβασμό σε τούτα τα χώματα και να βγαίνουμε υψιπετείς και απείθαρχοι από τις δυσκολίες.

Λέει αίφνης ο Καρούζος: «Θα περάσουν από πάνω μας, όλοι οι τροχοί. Στο τέλος, τα ίδια τα όνειρά μας, θα μας σώσουν…».

Υ.Γ: Για να ξαλεγράρουμε, αφιερωμένο το εκπληκτικό ζεμπέκικο του Μανώλη Χιώτη «Πιο πέρα από το Τζάνειο», με δύο νέα και εξαιρετικά παιδιά, τους: Φώτη Βεργόπουλο και Κωστή Κωστάκη που παίζουνε από καρδιάς με καλή παρέα και κρασάκι…