«Ο πρώην επαναστάτης έζησε τέσσερα χρόνια σε αυτό το σπίτι αφού το πρώτο του σπίτι, επίσης στην Πρίγκηπο, κάηκε», εξήγησε ο πρώην δήμαρχος του νησιού Μουσταφά Φαρσάκογλου.

Όμως σύμφωνα με τον ίδιο το σπίτι είναι σε πολύ κακή κατάσταση «και χρειάζεται πολλές επισκευές». Και να σημειωθεί, ότι δεν διαθέτει θέρμανση.

«Αν το τουρκικό υπουργείο Πολιτισμού διέθετε τα μέσα θα μπορούσε να το αγοράσει, να το ανακαινίσει και να το κάνει πολιτιστικό κέντρο», δήλωσε ο Φαρσάκογλου. «Όπως και να έχει το κτίριο είναι διατηρητέο και όποιος το αγοράσει δεν θα μπορέσει να το χρησιμοποιήσει ως κατοικία, ξενοδοχείο ή εστιατόριο», είπε.

«Δεν είναι η πρώτη φορά που προσπαθούμε να πουλήσουμε το σπίτι αυτό, όμως κανείς δεν το θέλει», εξήγησε από την πλευρά του ένας μεσίτης από την Πρίγκηπο που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του. «Ο ιδιοκτήτης του, ένας κάτοικος της Κωνσταντινούπολης, δεν έχει κάνει τις απαραίτητες εργασίες» για τη συντήρησή του, πρόσθεσε.

Ο δαιμόνιος ιδρυτής του Κόκκινου Στρατού, Ουκρανός με εβραϊκή ρίζα, ήρθε να μείνει στην Πρίγκηπο το 1929, αφότου ο Στάλιν τον εξόρισε από την τέως Σοβιετική Ένωση. Ο Τρότσκι, ως υπ’ αριθμόν 1 αντίπαλος του Στάλιν, αρχικά εκτοπίστηκε στην παγωμένη Άλμα Άτα και στη συνέχεια εξορίστηκε εκτός σοβιετικών συνόρων: Τουρκία, Γαλλία, Νορβηγία και τέλος Μεξικό, όπου βρήκε στυγνό τέλος διά χειρός του σταλινικού δήμιου Ραμόν Μερκαντέρ, ισπανικής καταγωγής, ο οποίος τον δολοφόνησε πισώπλατα καρφώνοντάς του με μίσος μια ορειβατική σκαπάνη στο κρανίο!..

Ο Λιεφ Νταβίντοβιτς Μπρονστάϊν, γνωστός ως Τρότσκι, δεν ήταν μόνο ένα απο τα κορυφαία μέλη της Ρώσικης Επανάστασης, αλλά, όπως τα μεθόδευσε ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, γνωστότερος ως Στάλιν, που σημαίνει «ατσάλινος», μετουσιώθηκε σε μάρτυρα του σταλινισμού.

Από την επιφανή φρουρά των μπολσεβίκων, είχε το φρικτότερο τέλος, καθώς οι κορυφαίοι της επανάστασης, όπως οι Μπουχάριν, Ζηνόβιεφ, Ρίκοφ, Κάμενεφ, Τουχατσέφσκι, Κίροφ, «βγήκαν από το κάδρο» (και κυριολεκτικά, εδώ…) με συνοπτικές διαδικασίες.

Η μαγική θέα του Βόσπορου τον έκανε μόνο για λίγο να ξεχαστεί από το μένος του διώκτη του. Στη Γαλλία οι άνθρωποι του παντοδύναμου τότε Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς που «είχε άκρες» σε ολάκερη την Ευρώπη, δεν θ’ αργήσουν να τον καταστήσουν ανεπιθύμητο, ενώ, όταν στη Νορβηγία ο πρωθυπουργός Κουίσλιγκ τον έθεσε σε κατ΄ οίκον περιορισμό, οδηγήθηκε στο Μεξικό. Η επαναστατική του φήμη , τον καταδίωκε, καθώς ο Τρότσκι ως πολιτικός με παγκόσμια εμβέλεια, όφειλε σε κάθε εξορία του να υπογράφει βεβαίωση ότι δεν αποσκοπεί να εμπλακεί στην πολιτική κατάσταση της εκάστοτε χώρας.

Μπορούσε να κάνει κάτι άλλο, αντί διαρκώς να φεύγει κυνηγημένος; Οι γνώστες της ιστορίας θυμίζουν το παράδειγμα του ηγέτη της κάποτε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας.

Το 1950, τρία χρόνια πριν από τον θάνατο του Στάλιν, ο Γιόσιπ Μπροζ, γνωστός ως Τίτο, έστειλε μια επιστολή στον Στάλιν όπου έγραφε τα εξής: «Σύντροφε Ιωσήφ, πάψε να στέλνεις δολοφόνους για να με βγάλουν από τη μέση. Αν δε σταματήσεις αυτήν την ιστορία, θα στείλω εγώ προσωπικά έναν άνθρωπο στη Μόσχα. Και δε θα χρειαστεί να στείλω άλλον»...