Στην πραγματικότητα έρημοι. Οδηγάμε ύστερα από ξενύχτια κάτι σακατεμένα αυτοκίνητα. Ούτε καν οι πουτάνες μας καταδέχονται εκείνες τις ώρες.

Τι να μας πει ο θάνατος σε τούτην την παρακμή… Τροχονόμοι των άστρων

Άμα δε ξέρεις τον προορισμό- το μόνο ευτύχημα…- κανένας δεν ημπορεί να σε πετύχει.

Συντρίβεται όμως, ενίοτε, απάνω στα ύφαλα η νύχτα, οπότε, στα μαλλιά μας τ΄ αχάιδευτα, χανόμαστε θλιμμένοι στα σκοτεινά νερά.

Περνάν μετά οι φίλοι κι ανάβουν τα καντήλια μας. Δε μας λυπάται εμάς το φως.

Μόνο τραγούδια θέλουμε.

Έτσι που είμαστε καταχωρισμένοι στα βαθειά κατάστιχα της νοσταλγίας.

Και σαν να μας κλήρωσε αίφνης η ζωή, όλα της τα βάσανα.

Ο χρόνος ερημώνει χωρίς φίλους και καμιά φορά, δεν έχουμε σε ποιον να διηγηθούμε τα ναυάγιά μας.

(Γεια σου Μιχαλάκη!)

Γ.Χ