Ο ίδιος καθώς είναι και πατέρας σχετίζεται με ταινίες, παιχνίδια και ψεύτικα όπλα. Όπως εξηγεί, οι χαρακτήρες των παραμυθιών, ειδικά των πριγκιπισσών, είναι πολύ στερεοτυπικοί και ο ίδιος νομίζει ότι αν υπήρχαν πραγματικά, έπειτα από λίγο καιρό θα εξεγείρονταν, ενάντια στην κοινωνική επιταγή που τους έχει επιβληθεί.

Η εικόνα που έχουμε για αυτούς είναι αυτή του άκακου, του αθώου και του δίκαιου χαρακτήρα. Ο δημιουργός προσπαθεί να ανατρέψει το μότο αυτό για να αναρωτηθούμε το πώς ορίζουμε το «καλό» και το «κακό» στον κόσμο.

Η τέχνη του δρόμου αλληλεπιδρά με το κοινό και το ανθρώπινο περιβάλλον. Μέσα σε ένα μουσείο, ο θεατής ξέρει περίπου τι να περιμένει, πριν καν δει το έργο, ενώ σε ένα δρόμο, σε ένα πάρκο, σε ένα στενάκι, η αντίδραση σε αυτό είναι πάντα πιο ειλικρινής και αυθόρμητη.