Ναι, οι Αόρατες πόλεις τελικά υπάρχουν! Αυτές οι Πόλεις, όπου ενδημεί η μια μέσα στην άλλη, πόλεις γεμάτες μανόλιες κι άλλες που σου βαραίνουν την καρδιά. Κι άλλες που δεν υπάρχουν κι ίσως να μην υπήρξαν ποτέ κι άλλες τόσες, όπου χάνονται οι αναμνήσεις κι οι κάτοικοί της οι ίδιοι, μέσα σε τρέχουσες συνήθειες και παροιμιώδεις αρετές, έχουν τα πιστά τους αντίγραφα σε ένα διαφορετικό επίπεδο, όπου διατηρούν την δική τους αρμοδιότητα και εμφανίζονται σπανίως.  

Υπάρχουν βάραθρα βαθειά, όταν περπατεί κανείς στο κέντρο της Αθήνας. Βγαίνοντας κανείς από τον επιτακτικό ρυθμό των πραγμάτων, μπορεί να συναντήσει ένα πιο συμβατικό του αντίγραφο. Μου έχει τύχει! Απλώς κρατάει λίγο. Όπως χθες βράδυ στο μαγαζί του Φώντα που παίζαμε μπουζούκια...

«Κοίτα λίγο ψηλά ρε!» με ορμηνεύει ο φίλος μου ο αρχιτέκτονας Χρήστος «Όλο και κάτι ενδιαφέρον θα βρεις!».  

΄Ντάξει αποκρίνομαι κι εγώ. Κρατώ το βλέμμα χαμηλά, γιατί φοβάμαι μην τρακάρω με τη μνήμη.