Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη,
ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη και
με ήβραν —χωρίς κανέν' να μου λείπει—τα λάθη.

Κι ως τα γνώρισα όλα-μου γύρω — μπραμ-πάφες
όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες—
εαυτούληδες που με βλέπαν, οι γκάφες-μου όλες.

A!... τι θίασος λίγον τι από αλήτες
μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους,
έτσι ως έμοιαζαν — με πρησμένες τις μύτες—παλιάτσους.

Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη βέργα μπρος
σε τρίποδα με κάντα μυστήρια,όπου γράφονταν
τ' αποτυχημένα-μου έργα—εμβατήρια!

Α... τι έμπνευση!... Μαιτρ του φάλτσου 'γώ πάντα,
με τη βέργα-μου τώρα ψηλά —λέω— με τρόμους νά,
με δαύτη-μου να παρελάσω τη μπάντα στούς δρόμους.

Γιάννη Σκαρίμπα
(Από τη συλλογή Εαυτούληδες 1950)