Υπάρχουνε ψυχές που θάλουν στη μαγεία του κενού. Θολό είναι το βλέμμα τους. Ασυγκίνητοι μπροστά στην παρακμή.
Η συγκατάβαση πέφτει σαν αγιασμός που τους ζεματίζει το σώμα. Κυλιόνται μέσα στην αισχρότητα και τη θέρμη της διαφθοράς. Οι όμοιοί τους, είναι αφορμές για να βυθίζονται στην απώλεια. Σπανίως νηφάλιοι. Κι ανίκανοι να κρατήσουν στα χέρια τους κάτι καθαρό. Ακόμα κι όταν μιλάνε για θάλασσες, μπορείς να διακρίνεις στα λόγια τους, μιαν υποδόρεια αηδία. Σαν να έχει χαράξει το δέρμα τους μια ανεξίτηλη περιφρόνηση, η ζωή είναι γι΄ αυτούς μια καθημερινή άρνηση του Παραδείσου. Επιρρεπείς στη βαρειά κατάχρηση, ξέρουνε από πρώτο χέρι πως οι ιδέες εμποδίζουνε τις πτήσεις.
Για όλους τους φορτηγατζήδες του κάτω κόσμου! Να τους απαντέχει ο προστάτης τους ο Άγιος Χριστόφορος και η Ρίτα Σακελλαρίου
Μαχμούντ Άχμεντ Ελ Σάφαρι
Τον εγέλασαν όλοι (ο πατέρας,
η πρώτη γυναίκα του,
η αδελφή του που δεν στέργει να καθίσουν μαζί),
κι ο Μαχμούντ Άχμεντ Ελ Σάφαρι
στο κιτάμπι θα γράψει το δεύτερο γάμο του
γιατί μόνος κι αφρόντιστος
δεν μπορεί πια να ζει.
Μες στ΄ ακάθαρτα λάδια όλη μέρα, ανασαίνοντας
βιτριόλι, δουλεύει
Και το βράδυ πηγαίνει στους δρόμους ανύπαρκτος.
Αδελφέ μου Μαχμούντ, πως θα σου΄πρεπε
στην ολόφωτη Σαχάρα
με λευκή γκελεμπία και σαρίκι,
σ΄ένα ολόμαυρο άλογο,
στολισμένο χρυσά, να καλπάζεις
και να παίζει ο αγέρας με τις άκρες
μιας κουφίγιας μετάξινης.
Να΄ταν κρύωμα ο βήχας
και λαγνεία η σκιά των ματιών σου.
Αδελφέ μου Μαχμούντ, όλοι φεύγουμε.
Να με βγάλει ο Πανάγαθος ψεύτη,
μα αν η Μοίρα σου δεν αλλάξει περπάτημα,
κάποιο βράδυ σκοτεινό σαν το βλέμμα σου,
στου ψηλότερου μιναρέ τον εξώστη
θ΄ανεβώ να κραυγάσω:
Λα Ιλάχ ίλα Αλλάχ! *
Ο Μαχμούντ Άχμεντ Ελ Σάφαρι,
δίχως άλογο στολισμένο χρυσά,
δίχως ρήγμα στον άνεμο,
λαδωμένος και βήχοντας
μες τη νύχτα έχει φύγει.
*Δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός απο τον Θεό.
Αντώνη Ι. Μάρταλη
Tweet 
Share 
Comment 
