Κάποτε, στα τέλη του 19ου αιώνα, κάποιος ιδιοκτήτης ενός από τα αποστακτήρια της Σκωτίας, αγόρασε μια σειρά από βαρέλια φτιαγμένα από ένα σπάνιο είδος δρυός, και δημιούργησε το δικό του brandedουίσκι. Λέγεται, ότι μετά από μισό και πάνω αιώνα επιτυχημένης απόσταξης, ένας από τους ανταγωνιστές του, ο οποίος τον φθονούσε για την επιτυχία του, έβαλε κάποιους να κάψουν το πετυχημένο αποστακτήριο. Ο ιδιοκτήτης του καταστράφηκε και από τον καημό του έφυγε από τη ζωή. Από την έκρηξη, όμως, που προκάλεσε η πυρκαγιά, ένα από τα βαρέλια κατρακύλησε στο λόφο για να καταλήξει στην αυλή του γείτονα άθικτο. Ο γείτονας, που είχε αναστατωθεί μέσα στη νύχτα από τις φωνές του, έσπευσε να τον βοηθήσει να τη σβήσει. Μάταια όμως. Την επόμενη μέρα, σηκώθηκε νωρίς το πρωί και βγαίνοντας στην αυλή του αντίκρισε το βαρέλι. Στην αρχή απόρησε, δεν μπορούσε να καταλάβει πως βρέθηκε εκεί, γρήγορα, όμως, συνειδητοποίησε ότι μάλλον εκτινάχτηκε και κύλησε εκεί από την έκρηξη που προκλήθηκε στο αποστακτήριο του γείτονα του.

Πήρε το βαρέλι στο σπίτι του και το έκρυψε στο κελάρι μη δίνοντας σημασία στο περιεχόμενο του. Έκτοτε, ο γείτονας δεν ασχολήθηκε με αυτό. Μετά τον θάνατο του, ο γιος του, ό οποίος δεν είχε ιδέα για το βαρέλι, κατέβηκε μια νύχτα στο κελάρι και εκεί που έψαχνε για κάποια εργαλεία το είδε, του κίνησε την περιέργεια και αποφάσισε να το ανοίξει για να δοκιμάσει το περιεχόμενο του.

Απορημένος που ο πατέρας του δεν του ανέφερε ποτέ κάτι γι αυτό, το άνοιξε έβαλε σ’ ένα ποτήρι λίγο από το περιεχόμενο του, το μύρισε σαν γνήσιος δοκιμαστής ουίσκι, ρούφηξε μια γουλιά και το πρόσωπο του έλαμψε. Γέμισε μια μικρή κανάτα κι ανέβηκε στο σαλόνι όπου βρισκόταν η γυναίκα του. Ξαναμμένος της είπε για την ανακάλυψη του και της ζήτησε να δοκιμάσει λίγο. Εκείνη δοκίμασε και με ζωγραφισμένη την έκπληξη στο πρόσωπο της του είπε «άντρα μου αυτό είναι θησαυρός!» Ναι! Συμφώνησε μαζί της και κάθισε στην πολυθρόνα του, σκεπτόμενος πώς και με ποιο τρόπο θα το αξιοποιούσε. Ήξερε ότι η δική του γνώμη και της γυναίκας του δεν ήταν αρκετή για να πιστοποιήσουν την ποιότητα του ουίσκι, οπότε σκέφτηκε να αποτανθεί σ’ έναν φίλο του που είχε μια παμπ στο Εδιμβούργο.  

Γέμισε, λοιπόν, ένα φλασκί και πήρε το αυτοκίνητο του για να πάει στο Εδιμβούργο και να βρει τον φίλο του. Έφτασε στην παμπ του φίλου του και κάθισε στο μπαρ. Όταν ο φίλος του τελείωσε τη δουλειά του κάθισε μαζί του και τον ρώτησε ποιο ήταν το μεγάλο νέο που ήθελε να του πει. Εκείνος, χωρίς καθυστέρηση έβγαλε το φλασκί από την τσέπη του και του έδωσε να δοκιμάσει το ουίσκι που είχε μέσα. Ο ιδιοκτήτης της παμπ, το μύρισε πρώτα και μετά κατέβασε σιγά μια γουλιά στο λάρυγγα του. Κοίταξε τον φίλο του και του είπε «μα τω θεώ, δεν έχω ξαναπιεί τέτοιο εξαιρετικό, single malt whisky!» Ξέρω κάποιον, του είπε αμέσως μετά, ο οποίος ασχολείται με τις δημοπρασίες παλιών ουίσκι, θα τον πάρω τηλέφωνο να μας συναντήσει και να μας πει τι μπορούμε να κάνουμε με δαύτο. «ο.k! του απάντησε ο φίλος του.»

Τελικά, το βαρέλι, ήταν το μοναδικό που απέμεινε από το αποστακτήριο του γείτονά του και το οποίο με την πάροδο του χρόνου έγινε θρύλος από στόμα σε στόμα. Οι ειδικοί γνώριζαν την ιστορία και εκτιμούσαν ότι ακόμα κι ένα μπουκάλι από αυτό, άξιζε μια περιουσία. Το βαρέλι αυτό πουλήθηκε αργότερα σε δημοπρασία για 3,6 εκατομμύρια αγγλικές λίρες!

Πάνος Τσαγκαράκης