ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Τι μας διδάσκουν οι δίκες των δοσίλογων

Tweet
Share
Tweet
Share

Τέτοιες μέρες τον δριμύ χειμώνα του 1945 ξεκινούσαν στην Αθήνα οι δίκες των επιφανών δοσίλογων, ανθρώπων που συνεργάστηκαν είτε στρατιωτικά, είτε οικονομικά με τους Γερμανούς κατακτητές.

Παρά τις αυξημένες προσδοκίες, έμελλε να αποδειχθούν δίκες- παρωδία καθώς στους κατηγορούμενους επιδείχθηκε σκανδαλώδης εύνοια.

Ανάμεσά τους, ήταν οι κατοχικοί «Πρωθυπουργοί» Γεώργιος Τσολάκογλου, Ιωάννης Ράλλης, πατέρας του μετέπειτα πρωθυπουργού επί ΝΔ Γεωργίου Ράλλη και Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, ο στρατηγός και πρώην δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος, παππούς του γνωστού πολιτικού του ΠΑΣΟΚ, ο γιατρός – που επονομάστηκε  και «Έλλην Μένγκελε» – Νικόλαος Χριστοφοράκος, πρόγονος του Μιχάλη Χριστοφοράκου που διέφυγε στη Γερμανία μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου της Siemens, ο μετέπειτα πρωθυπουργός της χούντας Κωνσταντίνος Κόλλιας, ο αρχηγός του αιματοβαμμένου Μηχανοκίνητου της αστυνομίας Νίκος Μπουραντάς, ο Ιωάννης Βουλπιώτης, ιδρυτής της ελληνικής ραδιοφωνίας και γαμπρός του ίδιου του γερμανού επιχειρηματία Siemens και πολλοί επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι και αξιωματικοί που στελέχωναν ναζιστικές οργανώσεις.

Στις δίκες αυτές που κράτησαν μέχρι το 1949, την πλήρωσαν για τους τύπους μόνο κάτι «δευτεράντζες», αφού οι οικονομικοί παράγοντες πλήρωσαν τους δικαστές, ενώ όσοι είχαν ισχυρές προσβάσεις δε δυσκολεύτηκαν να «πέσουν στα μαλακά».

Είναι ενδεικτικό του κλίματος της εποχής, ότι μεταξύ 1945 και 1949 εκτελέστηκαν με απόφαση πολιτικών ή στρατιωτικών δικαστηρίων μόλις 25 δοσίλογοι την ώρα που στήθηκαν στα αποσπάσματα πάνω από 3.000 καταδικασθέντες ως μέλη ή συνοδοιπόροι του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.

 

Και άλλες ευρωπαϊκές και μη χώρες έδειξαν επιείκεια σε προδότες, πρώην ναζί και καθεστωτικούς αξιωματούχους.

Αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας το κράτος τους αποκατέστησε και συχνά σε υψηλές θέσεις εξουσίας.

Πουθενά αλλού δεν συνέβη σε τέτοια έκταση και τόσο απροκάλυπτα, μια τόσο γενναιόδωρη και εκτεταμένη ατιμωρησία που δηλητηρίασε την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου για δεκαετίες. Ήταν από τις βασικές αιτίες του Εμφυλίου και της διαμόρφωσης του σκοτεινού μεταπολεμικού καθεστώτος.

Παρουσιάζουν ειδικότερο ενδιαφέρον οι απολογίες των κατηγορούμενων. Διότι διαπιστώνει κανείς τις ιστορικές αντιστοιχίες με όσα ζούμε στις δραματικές μέρες μας.

«Εὑρέθην ἀντιμέτωπος ἱστορικοῦ διλήμματος· ἢ νὰ ἀφήσω νὰ συνεχισθῇ ὁ ἀγὼν καὶ νὰ γίνῃ ὁλοκαύτωμα ἢ ὑπείκων εἰς τὰς παρακλήσεις ὅλων τῶν ἡγητόρων τοῦ στρατοῦ, νὰ ἀναλάβω τὴν πρωτοβουλίαν τῆς συνθηκολογήσεως … Τολμήσας, δὲν ὑπελόγισα εὐθύνες … Μέχρι σήμερα δὲν μετενόησα διὰ τὸ τόλμημά μου. Τοὐναντίον αἰσθάνομαι ὑπερηφάνειαν. …Η συνθηκολόγησις δεν υπήρξεν έγκλημα κατά της Πατρίδος, αλλ' υπήρξεν μία αληθής υπηρεσία προς την Πατρίδα. Το ανωφελές "ολοκαύτωμα" θα ήτο μία αληθινή εθνική καταστροφή. Ήτο εύκολον να νίψω και εγώ τας χείρας. Δύσκολον ήτο να τολμήσω».  

Αυτά είπε στην απολογία του ο Γ. Τσολάκογλου. Αντίθετα από άλλα μέλη του Γενικού Επιτελείου ο Τσολάκογλου δεν ήταν ναζί, ούτε καν φιλογερμανός -ήταν ο Διοικητής των ελληνικών δυνάμεων στην Αλβανία.

Μπροστά στο «αδιέξοδο» συνθηκολογεί. Και βέβαια όχι μόνος του. Ο επίσημος πολιτικός κόσμος, όπως γράφανε τότε οι εφημερίδες, είδε με ευμένεια τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τσολάκογλου, την οποία αντιλαμβανόταν ως «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης». Στην συνάντηση που έγινε υπό τον Τσολάκογλου – για να δοθεί το «πράσινο φως» – πήραν μέρος οι Παπανδρέου, Κανελλόπουλος, Τσαλδάρης, Στεφανόπουλος, καθώς και ο «αριστερός» αγροτιστής Σοφιανόπουλος.  

Αν θυμηθείτε τα πυκνά γεγονότα των τελευταίων δύο μόλις χρόνων, τις κατηγορίες του ΣΥΡΙΖΑ περί «Τσολάκογλου», όταν αναφερόταν στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου και την δικαιολογία του Αλέξη Τσίπρα ότι μας έφερε το τρίτο και χειρότερο Μνημόνιο για να αποφύγουμε «μια εθνική καταστροφή», τα πράγματα μπαίνουν σε άλλη διάσταση. Ή μήπως στην ίδια πάντα...

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: Προηγούμενο θέμα Επόμενο θέμα

Προσθήκη σχολίου

Premium Penna Reporter Mamamia CityWoman