Κάθε φορά που πηγαίνω για φαγητό σε κάποιο εστιατόριο, δεν μπορώ να μη χαμογελάσω αλλά και να μην προβληματιστώ ταυτόχρονα, όταν ακούω κάποιον από τους πελάτες του εστιατόριου να ζητά από το σερβιτόρο μια μπύρα Heineken, ως πράσινη. Ένας κώδικας επικοινωνίας μεταξύ εμπόρου και πελάτη που καλύπτει και τους δυο, τον ένα που ζητά μια μπύρα χωρίς όνομα και τον άλλο που του κάνει τη ζωή εύκολη μιας και έτσι έχει συνηθίσει να την αποκαλεί, με αποτέλεσμα την εμπέδωση του χρώματος αντί του brand στη συνείδηση του πελάτη του. 

Είναι ίσως ένα από τα ανεξήγητα φαινόμενα στο μάρκετινγκ ενός προϊόντος. Στην περίπτωση της Heineken θα τολμούσα να πω ότι αφενός, είναι η επιτομή μιας ανεπάντεχης επιτυχίας για το τμήμα πωλήσεων της εταιρίας, και αφετέρου, αποτελεί πονοκέφαλο για τους ανθρώπους του μάρκετινγκ και επικοινωνίας της ίδιας εταιρίας, στην προσπάθεια που καταβάλουν να την καθιερώσουν με το όνομα της. Η μεταφορική αξία στην αναγνωσιμότητα ενός προϊόντος από το χρώμα, έχει τις ρίζες της βαθιά στην καταναλωτική συμπεριφορά των ελλήνων, κι αυτό γιατί αν σε κάτι ξεχωρίζουν οι έλληνες από τον υπόλοιπο κόσμο, είναι ότι αρέσκονται στο να ταυτίζουν οποιαδήποτε προτίμηση έχουν με κάποιο χρώμα. Είτε αφορά τον πολιτικό χώρο, είτε τον αθλητικό, αλλά και προφανώς όσο αφορά τη γευστική τους απόλαυση, με κάποιο χρώμα. Αυτό οφείλεται εν πολλοίς, στην περιορισμένη καταναλωτική παιδεία, αλλά και στις διαφορετικές συνθήκες ζωής και αναγκών των ελλήνων, μιας άλλης εποχής. 

Ωστόσο, η σταδιακή έκθεση των ελλήνων καταναλωτών στη διαφήμιση διαφόρων καταναλωτικών προϊόντων και το σύγχρονο τρόπο ζωής που επέβαλλαν τα τελευταία χρόνια, θα περίμενε κανείς ότι θα άλλαζε αυτή την καταναλωτική συμπεριφορά. Αντίθετα, όπως αποδεικνύεται από την περίπτωση της Heineken, αυτό δε συνέβη. Πράγμα που αδικεί την προσπάθεια των ανθρώπων του μάρκετινγκ και επικοινωνίας της Heineken, που κόπιασαν και κοπιάζουν να την καθιερώσουν στη συνείδηση των ελλήνων καταναλωτών, με το όνομα της.