ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Χρειάζεται;

E-mail

Comment

E-mail

Comment

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης σήμερα. Μας χρειάζονται άραγε, ακόμα οι Ποιητές; Και τι να πούνε σ΄ έναν κόσμο μικρόψυχο; Ας συμφιλιωθούμε με τη σκέψη πως η Ποίηση, όπως είπε κι εκείνος ο απόκληρος της Πρέβεζας, είναι το καταφύγιο που φθονούμε. Ποτάμι που κυλά ανάμεσα στα δάχτυλα και καίει το δέρμα σαν αγιασμός.

Οι στοχαστικές προσαρμογές στην αβίωτη ζωή μας. Σαν ανάβαση σε μιαν αόρατη ανεμόσκαλα για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό. Κι οι Ποιητές υπάρχουν τρυφερά για να μας δείχνουν ότι αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει/
Όχι μ’ έναν πάταγο αλλά με έναν λυγμό

Μαχμούντ Άχμεντ ελ Σάφαρι

Τον εγέλασαν όλοι (ο πατέρας,
η πρώτη γυναίκα του,
η αδελφή του που δεν στέργει να καθίσουν μαζί),
κι ο Μαχμούντ Άχμεντ ελ Σάφαρι
στο κιτάμπι θα γράψει το δεύτερο γάμο του
γιατί μόνος κι αφρόντιστος
δεν μπορεί πια να ζει.

Μες στ΄ ακάθαρτα λάδια όλη μέρα, ανασαίνοντας
βιτριόλι, δουλεύει
Και το βράδυ πηγαίνει στους δρόμους ανύπαρκτος.

Αδελφέ μου Μαχμούντ, πως θα σου΄πρεπε
στην ολόφωτη Σαχάρα
με λευκή γκελεμπία και σαρίκι,
σ΄ένα ολόμαυρο άλογο,
στολισμένο χρυσά, να καλπάζεις
και να παίζει ο αγέρας με τις άκρες
μιας κουφίγιας μετάξινης.

Να΄ταν κρύωμα ο βήχας
και λαγνεία η σκιά των ματιών σου.

Αδελφέ μου Μαχμούντ, όλοι φεύγουμε.
Να με βγάλει ο Πανάγαθος ψεύτη,
μα αν η Μοίρα σου δεν αλλάξει περπάτημα,
κάποιο βράδυ σκοτεινό σαν το βλέμμα σου,
στου ψηλότερου μιναρέ τον εξώστη
θ΄ανεβώ να κραυγάσω:
Λα Ιλάχ ίλα Αλλάχ! *
Ο Μαχμούντ Άχμεντ ελ Σάφαρι,
δίχως άλογο στολισμένο χρυσά,
δίχως ρήγμα στον άνεμο,
λαδωμένος και βήχοντας
μες τη νύχτα έχει φύγει.

*Δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός απο τον Θεό.