Γνωρίζουν βέβαια ότι η επανάληψη των ίδιων συμπεριφορών προάγει τη συλλογική αδιαφορία. Γι΄ αυτό και σε συνθήκες κόπωσης των πολιτών, θεωρούν ότι δύνανται να μιλούν αχρεωστήτως, ακόμα και για υποθέσεις όπου θα έπρεπε να είναι συνεσταλμένοι, ή τουλάχιστον να τηρούν σιγή αιδήμονα. Όπως καλή ώρα, για τη Siemens ή για τις Υποκλοπές και την ανεξήγητη «αυτοκτονία» Τσαλικίδη… Αλλά, δεν είμαστε όλοι «στο κόλπο» για να ξεχνάμε. 

Η δικαστική και πολιτική διαχείριση του μεγαλύτερου- μέχρι στιγμής…- σκανδάλου της Μεταπολίτευσης, δείχνει το βαθμό χρεοκοπίας της πολιτικής ελίτ που βούλιαξε τη χώρα και αδυνατεί να καταρτίσει τώρα ένα βιώσιμο εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, μαθημένη επί δεκαετίες στην «εύκολη» λύση του εξωτερικού δανεισμού. 

Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σε πολιτικούς των οποίων, αλλά και στα κομματικά τους ταμεία αποδεδειγμένα διοχετευόταν σε μίζες το 2% του συνολικού τζίρου του γερμανικού κολοσσού, δεν είχαν κανέναν λόγο να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Αντίθετα, πάσχισαν λυσσωδώς να σκεπαστούν οι πομπές τους στη λήθη του χρόνου, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να διευκολύνουν ουσιαστικά την απόδραση των τριών βασικών μαρτύρων. 

Ο πανίσχυρος επικεφαλής της εταιρείας στην Ελλάδα Μιχάλης Χριστοφοράκος, ο πρώην οικονομικός διευθυντής και διαχειριστής από κοινού με τον Μ. Κουτσενρόϊτερ των «μαύρων ταμείων» της εταιρείας, Χρήστος Καραβέλας και το μεγαλοστέλεχος Φόλκερ Γιουνγκ, εγκατέλειψαν τη χώρα σαν κύριοι, χωρίς ποτέ να οδηγηθούν στις ελληνικές δικαστικές αρχές, των οποίων η βραδυπορία είναι απερίφραστα, ύποπτη. 

Στο μεταξύ, η τετραπέρατη (και μάλλον πληγωμένη…) γραμματέας του Χριστοφοράκου, Αικατερίνη Τσακάλου, που…φοβόταν για τη ζωή της, μπορεί να ειρωνεύεται τους διεφθαρμένους πολιτικούς που συνωστίζονταν τις «ωραίες ημέρες» στον προθάλαμο του αφεντικού της και να εκδίδει βιβλίο, με αφόρητους υπαινιγμούς προς την πλευρά κορυφαίων Οικογενειών, η εκδίκαση του σκανδάλου που κόστισε τουλάχιστον 2 δις ευρώ, σύμφωνα με την Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής να σέρνεται και την ίδια ώρα να πλανάται στον δύσοσμο και πνιγηρό πολιτικό αέρα, η αφοπλιστική παραδοχή του στενού συνεργάτη του Κώστα Σημίτη, Θόδωρου Τσουκάτου -ο οποίος απολαμβάνει μια πρωτοφανή ασυλία-ότι το 1999 παρέλαβε 1 εκ. μάρκα για το ταμείο του ΠΑΣΟΚ, χωρίς μέχρι στιγμής να έχουν γκρεμιστεί συθέμελα κι οι πέτρες. (σ.σ: στοιχειώδης σεβασμός στη μνήμη του τεθνεώτος, μας περιορίζει να πούμε εδώ, ότι άνθρωπος της ΝΔ Γιάννης Βαρθολομαίος, «πήρε» όσα ήξερε μαζί του…) 

Ποιος θα μπορούσε να αντέξει τόσο ηθικό βάρος; Μα προφανώς, η εγχώρια πολιτική ελίτ, της οποίας η αυθαιρεσία και η συστηματική αδιαφορία για την τήρηση κάθε κοινώς αποδεκτού κανόνα, είναι θεμελιωμένη πάνω σε μια αποχαυνωμένη και ξοφλημένη κοινωνία που βολεύεται με το διαβρωτικό και ολέθρια ισοπεδωτικό αξίωμα «όλοι το ίδιο είναι»… 

Ευθύνες, όμως για το γεγονός ότι αυτή ο ζοφερή υπόθεση απειλείται τώρα να παραγραφεί, έχει προδήλως και ο ΣΥΡΙΖΑ που όχι μόνο αποδέχθηκε την ανεξήγητη δικαστική αβελτηρία, παίζοντας το χαρτί της ηθικής ομηρείας του πολιτικού αντιπάλου, αλλά, λησμονώντας άλλη μια δέσμευσή του, δεν έχει ανατρέψει καν τον διαβόητο εξωδικαστικό συμβιβασμό με τη Siemens που ήρθε σαν κορωνίδα της όλης γελοιότητας. 

Με απόλυτη επίγνωση και χωρίς ίχνος περιττών συναισθηματικών εξάρσεων, ας παραδεχθούμε μεταξύ μας τουλάχιστον, ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από τέτοιους πολιτικούς, ευάλωτους σε κάθε είδους εξωχώριες πιέσεις.

Γιατί, η απαισιοδοξία συνήθως συγκρατεί τους ανθρώπους στο έδαφος του ρεαλισμού και κυρίως τους βοηθά να μην φανατίζονται από υπέρμετρες προσδοκίες.

Γιώργος Η. Χατζηδημητρίου