Τον πρωτότυπο κάδο Seabin, που χρηματοδοτήθηκε πλήρως μέσω της πλατφόρμας μικροχρηματοδότησης Indiegogo, κατασκεύασαν ο Πητ Τσελίνσκι, με προϋπηρεσία στο σχεδιασμό χυτών πλαστικών προϊόντων και ο ναυπηγός Άντριου Τέρτον.

«Οι μαρίνες και τα λιμάνια αποτελούν ιδανικά μέρη για εγκατάσταση του Seabin» λέει ο Τσελίνσκι. «Εκεί δεν σηκώνονται μεγάλα κύματα όπως στους ωκεανούς, το περιβάλλον είναι ελεγχόμενο. Το Seabin πιάνει ο,τιδήποτε επιπλέει στο νερό: πλαστικά μπουκάλια, χαρτί, λάδι μηχανής και απορρυπαντικά. Λειτουργεί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά μέρες την εβδομάδα, 365 μέρες το χρόνο» τονίζει.

Το Seabin μπορεί επίσης να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους για το πρόβλημα της θαλάσσιας ρύπανσης, καθώς βλέπουν τι μαζεύει και μαζί με τι σκουπίδια κολυμπούν, προσθέτει.

Ο θαλάσσιος κάδος επιπλέει στην επιφάνεια του νερού και είναι συνδεδεμένος με μια αντλία νερού που απορροφά διαρκώς νερό μέσα στο δοχείο διαχωρίζοντας τα σκουπίδια ή τα υγρά απορρίμματα όπως τα ορυκτέλαια και τα απορρυπαντικά.

Στη συνέχεια, το νερό φιλτράρεται μέσω της αντλίας και διοχετεύεται εκ νέου στη θάλασσα σε μια αδιάκοπη διαδικασία καθαρισμού.

Η «σακούλα» του κάδου είναι κατασκευασμένη από φυτικές ίνες και ένας μόνο χρήστης μπορεί να την αδειάζει με το χέρι κάθε μέρα. Ο κάδος συνεχίζει να συγκεντρώνει σκουπίδια γύρω από το εξωτερικό του μέρος ακόμα και όταν ο σάκος είναι γεμάτος. Την αγορά και τη συντήρηση των κάδων Seabin μπορούν να αναλάβουν τα ίδια τα λιμάνια ή οι μαρίνες που θα τον αποκτήσουν.

Οι δύο σχεδιαστές έχουν στόχο να δημιουργήσουν μια διαδικασία παραγωγής που θα επαναχρησιμοποιεί τα πλαστικά που θα μαζεύουν τα Seabin ως πρώτη ύλη για την κατασκευή περισσότερων.

Ελπίζουν ότι σε κάποια φάση η παραγωγή του κάδου θα αποκεντρωθεί σε διάφορες περιοχές του κόσμου ώστε να ενισχυθούν οι τοπικές οικονομίες και να μειωθούν τα κόστη μεταφοράς.

Επίσης συνεργάζονται με επιστήμονες για την ενσωμάτωση μιας τεχνολογίας που θα αποτρέπει την παγίδευση ψαριών μέσα στον κάδο και μελετούν τις επιπτώσεις της λειτουργίας τους στους θαλάσσιους μικροοργανισμούς.

Στην ίδια λογική λειτουργεί το περίφημο Ocean Cleanup Project του νεαρού Oλλανδού μηχανικού Μπόγια Σλατ το οποίο είναι όμως προορισμένο για την απορρύπανση της ανοιχτής θάλασσας από τα πλαστικά σκουπίδια.

Η ανάπτυξη τέτοιων τεχνολογιών είναι πολύτιμη για την προστασία των θαλασσών, οι οποίες σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη θα φιλοξενούν περισσότερα πλαστικά σκουπίδια από ψάρια μέχρι το 2050.