Ειδικά στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, το πράγμα πλέον ξεχείλωσε, προκαλώντας αηδία και αποστροφή στους φιλάθλους που έχουν εγκαταλείψει μαζικά τα γήπεδα, γιατί πλέον το θέαμα δεν αξίζει τα λεφτά του και η εγκατεστημένη βία, απειλεί την σωματική τους ακεραιότητα.

Το κακό δεν ξέρεις από πού θα έρθει. Σε ένα παλαιότερο παιχνίδι μεταξύ Πανιωνίου-ΠΑΟΚ στη Νέα Σμύρνη που φημίζεται για τις φιλικές της σχέσεις με την Τούμπα, μπούκαραν αναίτια τα ΜΑΤ στην κερκίδα των ΠΑΟΚτζήδων, επειδή «είχαν προηγούμενα» μαζί τους και χωρίς καν να έχει δοθεί η παραμικρή αφορμή, άρχισαν να εκτοξεύουν δακρυγόνα πάνω στον ανυποψίαστο κόσμο.

Ήμουν εκεί με το γιό μου, όπως εκατοντάδες άλλοι πατεράδες με τα παιδιά τους και αν ο τότε αθλητικός διευθυντής του Πανιώνιου δεν έσπαγε μια ενδιάμεση σιδερένια πόρτα ώστε να απεγκλωβιστούν οι πανικόβλητοι άνθρωποι που συνωστίζονταν ασφυκτικά στις πάνω θέσεις, είναι βέβαιο ότι εκείνο το παιχνίδι θα είχε μείνει διαφορετικά στην ιστορία…

Η εικόνα είναι γνώριμη. Πηγαίνεις σε κάποιο γήπεδο και σε ζώνει οσμή πολέμου από μακριά, καθώς περιμετρικά είναι ανεπτυγμένες δυνάμεις των ΜΑΤ και η Τροχαία αποκλείει οδούς και παίρνει έκτακτα μέτρα. Αυτό είναι το…εορταστικό κλίμα.

Υποτίθεται πως οι Ποδοσφαιρικοί Σύλλογοι είναι Ανώνυμες Εταιρείες. Αλλά, βρισκόμαστε κι εδώ όπως και σε άλλες επιχειρηματικές περιπτώσεις μπροστά στο ίδιο φαινόμενο του παρασιτικού καπιταλισμού: το Κράτος να χρεώνεται τις ζημίες και να κινητοποιεί χρήσιμες για αλλού αστυνομικές δυνάμεις και τα αφεντικά των ομάδων, πολλά από τα οποία εξαιτίας της ειδικής τους σχέσης με τον Ποινικό Κώδικα δεν θα έπρεπε να περνάνε ούτε καν έξω από τα γήπεδα, να κάνουν ταμείο.

Έχω να θυμηθώ, από ένα βραχύβιο πέρασμα σε αθλητική εφημερίδα πολλές περιπτώσεις ξυλοδαρμού συντακτών ή απροκάλυπτων απειλών, με κορυφαία την περίπτωση, όπου εκπρόσωπος τύπου μεγάλης ομάδας κατέφτασε στα γραφεία συνοδεία φουσκωτών και…μονάδας μηχανοκίνητου τμήματος (από αυτές που δίνουν τα «ραντεβού θανάτου») και απείλησε τον διευθυντή ότι την επόμενη φορά, δεν θα ερχόταν ειρηνικά, με αφορμή κάποιο πέρα για πέρα τεκμηριωμένο ρεπορτάζ, που θεώρησε όμως, ότι έθιγε τα συμφέροντα του συλλόγου.

Η περιπτωσιολογία είναι ανεξάντλητη. Και κατατείνει στο βιωμένο συμπέρασμα όλων των φιλάθλων, ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι σάπιο από την κορυφή μέχρι τη ζούγκλα των μικρών κατηγοριών, όπου ο χρηματισμός, η διαφθορά και η βία είναι τα πιο συνηθισμένα φαινόμενα. Τα πράγμα απλώς διαιωνίζεται, επειδή μέχρι σήμερα, με βάση πάντα την άθλια ψηφοθηρική λογική, ποτέ δεν υπήρξε πολιτική βούληση να εφαρμοστούν οι νόμοι, αφήνοντας ασύδοτη την ΕΠΟ που διεκδικεί να είναι αυτόνομο κράτος και ατιμώρητους πολλούς παράγοντες, αλλά και δημοσιογράφους που πουλάνε οπαδιλίκι και συλλογικό μίσος με το αζημίωτο.

Φτάσαμε στο σημείο, κοτζάμ πρωθυπουργοί να παρακαλάνε ιδιοκτήτες ΠΑΕ να αγοράσουν επιχειρήσεις για να τις σώσουν από ξένα χέρια!..

Οι τελευταίες εγκληματικές επιθέσεις ωστόσο, εναντίον διαιτητών ξεχείλισαν το ποτήρι της νοσηρότητας!.. Και είναι τώρα η οριακή στιγμή που, ή η κυβέρνηση θα ξεβρομίσει το χώρο καθαρίζοντας το όνειδος, ή θα συμβιβαστούμε με τη συνήθεια ότι το ποδόσφαιρο ανήκει στην εγχώρια μαφία.

Ο απελθών υφυπουργός Αθλητισμού, Σταύρος Κοντονής, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε δίκαια, ότι κινήθηκε συνετά και με θάρρος και έχει θετικό απολογισμό. Ο διάδοχός του, δεν έχει παρά να κινηθεί άκαμπτα στην ίδια γραμμή.

Όπως και στο ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών, που παραλίγο να μετατραπεί σε ανεπανάληπτο φιάσκο, η κυβέρνηση έχει και σε αυτό το πρόβλημα, την συναίνεση των πολιτών.

Οι απογοητευμένοι φίλαθλοι, θέλουν να πηγαίνουν στα γήπεδα για να βλέπουν μπάλα όπου το αποτέλεσμα κρίνεται στο χορτάρι και το καρπούζι μοιράζεται δίκαια κι όχι να φοβούνται μήπως τους έρθει κατακούτελα καμιά ξέμπαρκη φωτοβολίδα και «καμαρώνουν» προώρως τον κόσμο ανάποδα…