Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν υπάρχει καλύτερο αντίδοτο από την επιστροφή στη μετρημένη σοφία της Δευτέρας. Χρειάζεται μια εισαγωγή και η φρίκη. Αφού τα πράγματα στη ζωή μας είναι βαλς και σφαγείο, δεν είναι ανάγκη κανείς να το δυσκολεύει.

Αφήνεις πίσω σου ξεβαμμένες βίζιτες αγκυροβολημένες, και ναυάγια που μετεωρίζονται σε ιδιωτικούς γκρεμούς πάνω σε ξυλοπόδαρα στα μπαρ, και προσγειώνεσαι στις τεχνικές συναισθηματικής διαχείρισης της επόμενης εβδομάδας.  

Αναγνωρίζεις όθεν, συνωμοτικά από το βλέμμα, αυτούς που δεν ξεστρώσαν κρεβάτι-αχνίζουν ακόμα τα ρούχα τους και δεν έχουνε τη διάθεση να διηγηθούν κανένα ιδιαίτερο έπος, περιφρονώντας τις περιττές λεπτομέρειες.

Τρεκλίζοντας από τα αβέβαια σκοτάδια στην γνώριμη πλάνη, προσπερνάνε χωρίς ευδιάκριτους μορφασμούς οι κονταροχτυπημένοι, και μάλλον με ευγνωμοσύνη, το γεγονός ότι το φως της καινούργιας μέρας, πέφτει απάνω στο δέρμα τους σαν αγιασμός που τους συνεφέρνει και τους καίει, αφήνοντας σημάδια για να βρούνε τον δρόμο του γυρισμού.

Γιώργος Χατζηδημητρίου