Μες στ΄ ακάθαρτα λάδια όλη μέρα, ανασαίνοντας
βιτριόλι, δουλεύει
Και το βράδυ πηγαίνει στους δρόμους ανύπαρκτος.

Αδελφέ μου Μαχμούντ, πως θα σου΄πρεπε
στην ολόφωτη Σαχάρα
με λευκή γκελεμπία και σαρίκι,
σ΄ένα ολόμαυρο άλογο,
στολισμένο χρυσά, να καλπάζεις
και να παίζει ο αγέρας με τις άκρες
μιας κουφίγιας μετάξινης.

Να΄ταν κρύωμα ο βήχας
και λαγνεία η σκιά των ματιών σου.

Αδελφέ μου Μαχμούντ, όλοι φεύγουμε.
Να με βγάλει ο Πανάγαθος ψεύτη,
μα αν η Μοίρα σου δεν αλλάξει περπάτημα,
κάποιο βράδυ σκοτεινό σαν το βλέμμα σου,
στου ψηλότερου μιναρέ τον εξώστη
θ΄ανεβώ να κραυγάσω:
Λα Ιλάχ ίλα Αλλάχ! *

Ο Μαχμούντ Άχμεντ ελ Σάφαρι,
δίχως άλογο στολισμένο χρυσά,
δίχως ρήγμα στον άνεμο,
λαδωμένος και βήχοντας
μες τη νύχτα έχει φύγει.

*Δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός απο τον Θεό.

Αντώνη Ι. Μάρταλη “Ένα βιβλίο από βιβλία”