Σταθήκαμε έκπληκτοι κι αμήχανοι μετά από την απλότητα του πράγματος, σκεπτόμενοι, πως είναι να είναι κάποιος ευτυχής και ευγενικά άοπλος μπροστά στην ίδια του την καλοσύνη.

Μας δικαιώνει καμιά φορά ένα απειλητικό φως που πάντα μέσα μας παραστέκει, ακόμα και στις πιο μοναχικές μας διαδρομές, ιδίως στις βαρειές κι ανυπόφορες ήττες, όταν σκοτεινιάζει ο ουρανός –μου χει τύχει- έξω απ΄ την Κατερίνη κι έχεις μερικά ατέλειωτα χιλιόμετρα ακόμα να φτάσεις ξένος σε μια αμέτοχη στα πάθη σου Αθήνα.

Όμως χρειαζόμαστε να κερδάμε που και που. Γιατί όσο κι αν ο άνθρωπος έχει πλαστεί από το χώμα, οι ρίζες του οι βαθειές είναι γεμάτες από χρόνο.

Μας τραβάει αυτός ο υποχθόνιος σερσερής με ντρίπλες προς τα κάτω, εμάς τα ανυπάκουα αλάνια, που υπάρχουμε μοναχά στον βαθμό που υποφέρουμε.

Αλλά, όταν κερδάει ο ΠΑΟΚ, ξέρουμε πως έχουμε πάρει πίσω, μια παρτίδα απ΄ τον Θάνατο.

Έχω πλέον πειστεί, ότι η παραφροσύνη γι΄ αυτήν την Ομάδα είναι αμετάθετη. Άσε να λένε οι βολεμένοι γραμματικοί. Από μόδα ντεμέκ γουστάρουνε. Ο ΠΑΟΚ είναι η απουσία της υπεκφυγής λέμε.

Η οριστική παραδοχή της φθοράς και συνάμα η άρνηση των ψευδαισθήσεων και της συμβατικής δολιότητας. Προσωρινά ωστόσο, νοιώθουμε αθάνατοι καθώς ανηφορίζουμε στην Τούμπα.  Και συντρίμμια όταν χάνουμε. Μάλλον από αριστοκρατική επιλογή λέω στην τελική, ότι χάνουμε. Γιατί περιφρονούμε το κέρδος. Τοκίζουμε ελπίδες στα τσιμέντα της Τούμπας, την ώρα που κατά βάθος, έχουμε αποδεχθεί τη ματαίωσή τους.

Ασυμβίβαστοι με τη ζωή και αδιάφοροι για το μελό, περνάμε τις δικές μας αϋπνίες.

Η Ομορφιά για μας έχει νόημα μόνο αν απευθύνεται στα παράφορα γούστα μας. 

Γιώργος Χατζηδημητρίου