Η Βουλή των Αντιπροσώπων αναγνώρισε για πρώτη φορά την αδικία που είχε υποστεί ο Ιταλός μετανάστης, ο οποίος είχε παρουσιάσει το πρώτο τηλέφωνο το 1860 στην Νέα Υόρκη, 16 χρόνια πριν ο Μπελ κατοχυρώσει το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Όλα άρχισαν όταν ο ίδιος μελετούσε την δυνατότητα θεραπείας με ηλεκτρικό σοκ στην Κούβα, την δεκαετία του 1830. Σε ένα από τα πειράματά του διαπίστωσε ότι ο ήχος μπορεί να «ταξιδέψει» σε ένα χάλκινο καλώδιο με την βοήθεια ηλεκτρικών παλμών.

Το 1850 ο ίδιος μετακόμισε με την σύζυγό του, Εστέρ, στην Νέα Υόρκη για να μελετήσει περισσότερο την πιθανή εφαρμογή αυτής της ανακάλυψης. Εκεί, κατάφερε να συνδέσει τηλεφωνικώς το δωμάτιο της παράλυτης γυναίκας του με το γειτονικό του εργαστήριο και μια δεκαετία αργότερα είχε δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο σύστημα τηλεπικοινωνιών, το οποίο και παρουσίασε δημοσίως.

Ο ιταλικο-αμερικανικός Τύπος είχε μάλιστα εκθειάσει την συγκεκριμένη εφεύρεση, όμως η είδηση δεν έφτασε ποτέ στον αγγλόφωνο Τύπο και ελάχιστοι γνώριζαν για το «τηλετρόφωνο», όπως είχε αρχικά ονομαστεί.

Στην συνέχεια, ο Μεούτσι ήρθε αντιμέτωπος από μια σειρά από ατυχίες. Αδυνατούσε να μάθει την αγγλική γλώσσα, δεν τον στήριξε οικονομικά καμία τράπεζα, ενώ έφερε σοβαρά εγκαύματα μετά από ένα ατύχημα σε ένα ατμόπλοιο. Σαν να μην έφτανε αυτό, η γυναίκα του, Εστέρ, πούλησε τις πρώτες συσκευές του σε ένα κατάστημα μεταχειρισμένων για μόλις έξι δολάρια και ο ίδιος κλήθηκε να φτιάξει άλλα από την αρχή, τα οποία αυτή την φορά ήταν μάλιστα περισσότερο εξελιγμένα.

Πράγματι ο ίδιος αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα και δεν μπορούσε να πληρώσει 250 δολάρια για να αποκτήσει το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Στην συνέχεια απέστειλε τα μοντέλα του στην εταιρεία τηλεγράφων Western Union, όμως κανένα από τα στελέχη δεν δέχτηκε να τον συναντήσει από κοντά.

Όταν μάλιστα ζήτησε να πάρει πίσω τα μοντέλα του, η εταιρεία είπε ότι χάθηκαν. Δύο χρόνια αργότερα, ο Γκράχαμ Μπελ, που μοιραζόταν το ίδιο εργαστήριο με τον Μεούτσι, κατοχύρωσε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το τηλέφωνο, υπέγραψε μια επικερδή συμφωνία με την Western Union και απέκτησε παγκόσμια φήμη.

Ο Μεούτσι, όπως ήταν αναμενόμενο, κινήθηκε νομικά. Το Ανώτατο Δικαστήριο δέχτηκε να εξετάσει την υπόθεση και ο ίδιος βρισκόταν πολύ κοντά στην νίκη, όμως τον διέκοψε ο θάνατος. Το 1889, ο Φλωρεντίνος αφήνει την τελευταία του πνοή και η υπόθεση «θάφτηκε» σε κάποιο συρτάρι. Η δικαίωση ήρθε τελικά 113 χρόνια αργότερα, χάρη στην επιμονή της ιταλοαμερικανικής κοινότητας που ζητούσε να αποδοθεί δικαιοσύνη.