Ένας εκ των συγγραφέων  είναι ο Malcolm Gladwell, ο οποίος στο βιβλίο του bestseller "the stars of Outliers" υποστηρίζει ότι, η  παραπάνω έρευνα που έγινε από τον ψυχολόγο και αρθρογράφο του περιοδικού The New Yorker, Anders Ericson, σε τρεις κατηγορίες μαθητών βιολιού, έδειξε τα εξής: Η πρώτη, αφορούσε τους αναμφίβολους σταρ, η δεύτερη, αυτούς οι οποίοι ήταν πολύ καλοί αλλά όχι τόσο σπουδαίοι, και η τρίτη σ αυτούς που ήταν καλοί, αλλά δεν είχαν καμία ελπίδα να γίνουν επαγγελματίες. Όπως πρόκυψε από την έρευνα, όλες οι κατηγορίες μαθητών διέθεταν ταλέντο, αλλά η κατηγορία των αναμφίβολων σταρ, ξεχώριζε, όχι μόνο για το ταλέντο τους, αλλά και από την ακατάπαυστη επίμονη τους να εξασκούνται περισσότερες ώρες από τους άλλους, με αποτέλεσμα να είναι οι πιο επιτυχείς. 

Ο Malcolm Gladwell, αποδίδει το φαινόμενο αυτό στον κανόνα των "10.000"- ωρών και υποστηρίζει ότι, για να γίνει κάποιος σπουδαίος σε οτιδήποτε, απαιτείται να εξασκείται για 10 χρόνια επί 1.000 ώρες το χρόνο, προκειμένου να φτάσει να γνωρίσει το ''μεγαλείο της επιτυχίας''.

Ωστόσο, ο Geoffrey Colvin, ένας από τους πιο αναγνωρισμένους editors του περιοδικού Fortune, ο οποίος στο νέο βιβλίο του "Talent is Overrated" δεν συμφωνεί με την άποψη των δέκα χρόνων εξάσκησης και υποστηρίζει την τακτική των "elements of deliberate practice".

Ποια είναι όμως αυτά τα στοιχεία, όπως αναφέρει στο βιβλίο του, είναι σχεδιασμένα αποκλειστικά να βελτιώνουν την απόδοση κάποιου στελέχους η ατόμου, με λίγες επεμβάσεις οι οποίες κάνουν τη μεγάλη διαφορά, αρκεί να επαναλαμβάνονται στο διηνεκές της καριέρας του. Αναφέρονται, στη συνεχή ενημέρωση και επιμόρφωση, στην αξιοποίηση του χαμένου χρόνου προς δικός του όφελος, και τέλος, στην αναζήτηση τρόπων βελτίωσης των τεχνικών εφαρμογών της επαγγελματικής του εξειδίκευσης. Η επίτευξη όλων αυτών, τελικά, θα τον οδηγήσει στην επαγγελματική επιτυχία. Όλα αυτά βέβαια, ακούγονται λίγο - πολύ θεωρητικά και προσβλέπουν στη μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση της κρίσης. 

Η πρακτική αυτή, δεν είναι δυνατόν να αποτελεί "μυστικό επιτυχίας"; Την θεωρεί απαράδεκτη, για όλους τους χώρους και τομείς της οικονομίας και ιδιαίτερα για το χώρο των media, όπου καταξιωμένοι και αναγνωρισμένοι τηλεπαρουσιαστές, έγκυροι και διεθνώς αναγνωρισμένοι αρθρογράφοι και δημοσιογράφοι μεγάλων εφημερίδων και εντύπων, απολύονται και αντικαθιστούνται από μη έμπειρους, νέους συναδέλφους τους (προφανώς φθηνότερους σε κόστος;), και αναρωτιέται, πως είναι δυνατόν να επιβιώσουν οι εταιρίες που ακολουθούν αυτή την τακτική, με ποια στελέχη θα ανταπεξέλθουν την κρίση;

Εν κατακλείδι συστήνοντας στους business leaders, όσο δύσκολο και να είναι για αυτούς, να κρατήσουν αυτά τα καταξιωμένα και έμπειρα στελέχη τα οποία είχαν και έχουν περισσότερη εξάσκηση στο αντικείμενο τους κατά τη διάρκεια της καριέρας τους.