Γνωστή κυρίως για την παρμεζάνα και το προσούτο της, η Πάρμα κατάφερε να βρεθεί στο επίκεντρο για τις αθλητικές της επιτυχίες μόλις στη δεκαετία των 90's κι ενώ η ομώνυμη ομάδα της πόλης είχε ιδρυθεί από το 1913. Εκείνη τη δεκαετία κατέκτησε το 90% των τίτλων της και κατάφερε η φανέλα της να φοριέται στις αλάνες όλου του κόσμου, αλλά και να παραμένει σήμερα στη γκαρνταρόμπα αρκετών ως ένα βίντατζ σύμβολο μιας άλλης -πιο ρομαντικής- εποχής.

Όπως παρατηρεί το Game of the People μέσα στο διάστημα 1991 με 1996, η Πάρμα τερμάτισε στην πρώτη εξάδα της Serie A τις πέντε από τις έξι σεζόν. Κατέκτησε δύο ευρωπαϊκά τρόπαια και το Κύπελλο Ιταλίας και κατάφερε να δημιουργήσει μια συναρπαστική ομάδα που κατάφερε να ζορίσει αρκετά τους παραδοσιακά ισχυρούς.

Πριν ανέβει στην πρώτη κατηγορία της Ιταλίας το 1990, η Πάρμα είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της στη δεύτερη και στην τρίτη. Το 1989, ο Νέβιο Σκάλα, πρώην παίκτης της Μίλαν που είχε κατακτήσει μαζί της το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ) το 1969, ανέλαβε χρέη προπονητή και κατάφερε να οδηγήσει την Πάρμα στην πρώτη κιόλας σεζόν του στον ιστορικό προβιβασμό της.

Η άνοδος της στη Serie A προσέλκυσε το ενδιάφερον επενδυτών και ώθησε τον κολοσσό τροφίμων Parmalat, να επενδύσει στον σύλλογο για να τον κάνει ανταγωνιστικό.

Στην πρώτη της παρουσία στην πρώτη κατηγορία η Πάρμα τερμάτσε στην 6η θέση. Την αμέσως επόμενη (1991-92) διατηρήθηκε στο ίδιο επίπεδο, ολοκληρώνοντας τη σεζόν μόλις μια θέση χαμηλότερα στην 7η. Η στιγμή όμως που θα έχουν να θυμούνται περισσότερο οι οπαδοί της Πάρμα από εκείνη τη χρονιά, είναι όταν σήκωσαν ψηλά οι παίκες της ομάδας τους το πρώτο Κύπελλο Ιταλίας, μετά από νίκη με 2-1 σε βάρος της Γιουβέντους.

Στην τρίτη της χρονιά η Πάρμα αναρριχήθηκε στην 3η θέση, συγκεντρώνοντας εννέα βαθμούς λιγότερους από την πρωταθλήτρια Μίλαν και καταγράφοντας μόλις δύο ήττες. Σ' επίπεδο τίτλων η μεγαλή της επιτυχία ήρθε με την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, στην οποία έφτασε αποκλείοντας μεταξύ άλλων τις Μποαβίστα, Σπάρτα Πράγας και Ατλέτικο Μαδρίτης. Στον τελικό αναμετρήθηκε με τη βελγική Αντβερπ, η οποία αποτέλεσε την έτερη και μεγαλύτερη έκπληξη της διοργάνωσης και της οποίας επικράτησε με 3-1.

Το καλοκαίρι που προηγήθηκε η Πάρμα είχε πυροδοτήσει μία από τις μεγαλύτερες μεταγραφικές βόμβες, παίρνοντας τον Κολομβιανό επιθετικό Φαουστίνο Ασπρίγια από την Ατλέτικο Νασιονάλ έναντι 10,9 εκατομμυρίων δολαρίων. Μαζί με τον διεθνή Σουηδό μέσο Τόμας Μπρόλιν (σε 133 εμφανίσεις είχε 20 γκόλ) και τον διεθνή Ιταλό επιθετικό Αλεσάντρο Μέλι (σε 199 εμφανίσεις σκόραρε 52 γκολ) σχημάτισαν μια πολύ ισχυρή και παραγωγική δύναμη κρούσης (σε 84 εμφανίσεις ο Ασπρίγια πέτυχε 25 γκολ)*.

Κορυφαία στιγμή εντός των συνόρων για την Πάρμα ήταν η νίκη της στο Σαν Σίρο με 1-0 σε βάρος της Μίλαν χάρη σε γκολ του Ασπρίγια, βάζοντας έτσι τέλος σ' ένα αήττητο σερί 58 αγώνων για τους ροσονέρι.

Ο σύλλογος θα μεγαλώνε κι άλλο, κάτι που αντανακλόταν όχι μόνο στις επιτυχίες του, αλλά και στους παίκτες παγκόσμιας εμβέλειας που πέρασαν από το δυναμικό του, όπως ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν (αναδείχτηκε από τις ακαδημίες κι ολοκλήρωσε εκεί την καριέρα του), ο Λίλιαν Τουράμ (αποκτήθηκε από τη Μονακό κι έπαιξε μια γεμάτη πενταετία), ο Φάμπιο Κανναβάρο (αποκτήθηκε από τη Νάπολι και συνέθεσαν με τον Τουράμ ένα μυθικό αμυντικό δίδυμο) και ο Ερνάν Κρέσπο (η Πάρμα ήταν η πρώτη του ομάδα στην Ευρώπη, μεταγράφηκε από τη Ρίβερ Πλέιτ και σκόραρε 80 γκολ σε 151 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις). Σπουδαία ονόματα κάθισαν όμως και στον πάγκο της Πάρμα, έστω και στα πρώτα τους βήματα, όπως ο Κάρλο Αντσελότι που είχε ακόμη άδεια την τροπαιοθήκη του και μόλις ένα χρόνο θητείας στη Ρετζιάνα, ομάδα δεύτερης κατηγορίας.

Χρόνο με το χρόνο η Πάρμα εδραιώνοταν τόσο εντός όσο κι εκτός των συνόρων ως μια φρέσκια κι ανερχόμενη δυνάμη, ικανή να κατακτήσει τίτλους που κρίνονταν σε επίπεδο νοκ άουτ. Η επιτυχία δεν οφειλόταν μόνο στα χρήματα της Parmalat αλλά και στον αρχιτέκτονα του οικοδομήματος, τον προπονητή Νέβιο Σκάλα. Μαθητής του Αρίγκα Σάγκι, εφάρμοσε την τακτική του να περιορίζει πολύ τον χώρο για τον αντίπαλο μέσα από την πίεση των μεσοεπιθετικών του και κατάφερε μέσα από ένα δικό του 5-3-2 να βρει μια πολύ αποτελεσματική ισορροπία σε άμυνα κι επίθεση ανεξαρτήτως αντιπάλου.

Οι επιτυχίες συνεχίστηκαν. Εντάσσοντας στο δυναμικό της ακόμη ένα σπουδαίο επιθετικό το καλοκαίρι του '93, τον Τζιανφράνκο Τζόλα (64 γκολ σε 149 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις, με συγκομιδή 18 και 19 γκολ στο πρωτάθλημα τις δύο πρώτες του χρονιές), έφτασε ξανά στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων αλλά ηττήθηκε από την Άρσεναλ με 1-0. Στο πρωτάθλημα τερμάτισε 5η. Την επόμενη χρονιά 3η και μετά υποχώρησε πάλι στην 6η θέση, έχοντας παρατείνει ωστόσο ακόμη περισσότερο την παραμονή της στα υψηλά πατώματα της βαθμολογίας. Το '95 κέρδισε το Κύπελλο Ουέφα νικώντας ξανά σε ένα ιστορικό διπλό τελικό για εκείνη τη Γιουβέντους με συνολικό σκορ 2-1, με τον Ντίνο Μπάτζιο, πρώην παίκτη της Μεγάλης Κυρίας, να βάζει και τα δύο γκολ. Ο θρίαμβος επαναλήφθηκε το 1999 σε βάρος της Μαρσέιγ αυτή τη φορά με άνετη νίκη 3-0. Προηγουμένως η Πάρμα είχε ξεπεράσει με ευκολία το εμπόδιο της Ατλέτικο Μαδρίτης (συνολικό σκορ των δύο ημιτελικών 5-2 υπέρ της) και στα προημιτελικά είχε συντρίψει με 6-0 τη Μπορντό.

Κατάφερε μάλιστα να κάνει ένα ιδιότυπο νταμπλ, κερδίζοντας και το Κύπελλο Ιταλίας με αντίπαλο τη Φιορεντίνα, ενώ λίγους μήνες αργότερα θα υπέτασσε και τη Μίλαν στον τελικό του ιταλικού Σούπερ Καπ με 2-1. Θα μπορούσε να είναι ο δίδυμος τελικός του '93, όπου είχε κερδίσει και πάλι τους Ροσονέρι (σε δύο αγώνες, με το ίδιο σκορ ωστόσο), αλλά στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ. Και στις τρεις επιτυχίες καθόταν στον πάγκο της ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι, ο οποίος μετά το αποτυχημένο πέρασμα του σε Βερόνα και Μοντένα πέρασε και από την Ελλάδα για λογαριασμό του Παναθηναϊκού μένοντας στην ιστορία για την έκρηξη του σε συνέντευξη Τύπου μετά από ένα ματς με τον Ηρακλή για το πρωτάθλημα.

Το 2002 η Πάρμα θα κατέγραφε την τελευταία της μεγάλη επιτυχία και μοναδική εκτός της δεκαετίας του '90 με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ιταλίας και θύμα της για ακόμη μια φορά τη Γιουβέντους. Και μετά θα ακολουθούσε η απόλυτη πανωλεθρία.

Η Parmalat κατέρρευσε, ο ιδρυτής της Καλίστο Τάντσι καταδικάστηκε για απάτη κι η Πάρμα διαλύθηκε. Επανιδρύθηκε ως Parma Calcio 1913 και αυτή τη στιγμή αγωνίζεται στη Serie B, στον προθάλαμο της επιστροφής στη Serie A, καθώς βρίσκεται στην 1η θέση λίγους αγώνες πριν την ολόκληρωση του πρωταθλήματος. Ο πρώτος της στόχος θα είναι να σταθεροποιηθεί στην πρώτη κατηγορία. Πάντοτε ωστόσο θα υπάρχει η βαθύτερη επιθυμία να ζήσει η ομάδα κάτι από το ένδοξο παρελθόν της κι ίσως η συνταγή για να το πετύχει να βρίσκεται ακριβώς σ’ εκείνες τις ημέρες, βάζοντας στην άκρη τις οικονομικές ατασθαλίες. Τότε δηλαδή που έβγαιναν από τα σπλάχνα της οι Μπουφόν κι εντοπίζονταν λαβράκια στην άλλη άκρη της γης όπως ο Κρέσπο.

*Οι επιδόσεις τους αφορούν αποκλειστικά τους αγώνες του πρωταθλήματος.