Έτσι εξηγείται και το γεγονός οτι η κυβέρνηση δεν αντιδρά γενικά και αόριστα στη λήψη προληπτικών μέτρων, αντίθετα αποδέχεται την ύπαρξη ενός “κόφτη” ελλειμμάτων, αλλά αντιδρά στη λήψη αυτών των “συγκεκριμένων” προληπτικών μέτρων. Αυτό που θέλει να αποφύγει είναι να θίξει την εκλογική της πελατεία και τους ημέτερους του ευρύτερου δημόσιου τομέα οι οποίοι πάντα στηρίζουν όποιο κόμμα υπόσχεται την προστασία και την ευημερία τους. Η αποφυγή του κοψίματος των δαπανών του Δημοσίου είναι η μοναδική πραγματική "κόκκινη γραμμή" της κυβέρνησης η οποία αντίθετα είναι πρόθυμη να δεχτεί όλα τα "ισοδύναμα" φορολογικά μέτρα. 

Η απαίτηση του ΔΝΤ σχετίζεται με την πεποίθηση των τεχνοκρατών του οτι πλέον η υπερφορολόγηση βλάπτει την ελληνική οικονομία χωρίς να φέρνει έσοδα και έχουν αντιληφθεί μετά από έξι χρόνια συμμετοχής στην ελληνική κρίση οτι όλες οι κυβερνήσεις αποφεύγουν αυτά τα μέτρα εξυγίανσης και προτιμούν να επιβάλουν φόρους που εμποδίζουν την ανάπτυξη.

Παρά το γεγονός οτι η λήψη συγκεκριμένων προληπτικών μέτρων πράγματι μειώνει την ανεξαρτησία των ελληνικών κυβερνήσεων στη λήψη αποφάσεων σχετικά με τα μέτρα που θα υιοθετήσουν για να μειώσουν τα ελλείμματα, τελικά τα συγκεκριμένα μέτρα είναι αυτά τα οποία θα δημιουργούσαν τις βάσεις για μια καλύτερη προοπτική ανάπτυξης. Και αυτό διότι η ελληνική κρίση σχετίζεται κυρίως αν όχι αποκλειστικά με το μέγεθος και το υπερβολικό κόστος του δημοσίου τομέα. Και ενώ το πρόβλημα βρίσκεται στο Δημόσιο, όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα πήραν μέτρα που έθιγαν τον ιδιωτικό τομέα. Έτσι η σημερινή κυβέρνηση προτιμά να αφήσει ανοικτή τη δυνατότητα λήψης νέων μέτρων που θα αυξάνουν ακόμη περισσότερο τη φορολόγηση, αλλά δεν θέλει να προσυμφωνήσει μέτρα μείωσης των δημοσίων δαπανών.

Στόχος όμως από εδώ και πέρα πρέπει να είναι η υποβοήθηση του ιδιωτικού τομέα να αναπτυχθεί για να απορροφήσει την ανεργία και να αυξήσει το συνολικό εισόδημα και αυτό απαιτεί εξοικονόμηση χρημάτων από τον δημόσιο τομέα. 

Τα συγκεκριμένα προληπτικά μέτρα που προτείνει το ΔΝΤ ουσιαστικά αποτελούν ριζική μεταρρύθμιση της δομής της ελληνικής οικονομίας αφού μετακινούν το κόστος αντιμετώπισης της κρίσης από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα. Η μείωση του μεγέθους και του κόστους του Δημοσίου αποτελεί προυπόθεση για μελλοντική φορολογική ελάφρυνση όλων, πολιτών και επιχειρήσεων. Πολιτικά όμως τα μέτρα αυτά κοστίζουν σε όποιον τα αποφασίσει αφού οι δημόσιοι υπάλληλοι, πολλοί σε πλήθος και συνδεδεμένοι με την πολιτική εξουσία, πλήττονται. 

Αυτό λοιπόν που πρέπει να περιμένουμε άμεσα είναι οτι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει τις επόμενες εβδομάδες την υπέρτατη μάχη της για να αποφύγει τα συγκεκριμένα μέτρα μείωσης του Δημοσίου τομέα,  ενώ είναι έτοιμη να αποδεχθεί οποιονδήποτε ασαφή όρο που θα δεσμεύει τις μελλοντικές κυβερνήσεις να επιβάλουν νέα μέτρα λιτότητας. Αρκεί να μη θιγούν τα “κεκτημένα” του δημοσίου. Σύμφωνα μάλιστα με κορυφαίο υπουργό της κυβέρνησης που συμμετέχει στις κλειστές συσκέψεις του Μαξίμου, αν οι Ευρωπαίοι υιοθετήσουν την άποψη του ΔΝΤ για τα συγκεκριμένα μέτρα, δεν αποκλείεται κανένα ενδεχόμενο, ακόμη και οι εκλογές.