Ένας Έλληνας επιστήμονας, ο καθηγητής καρδιολογίας Χριστόδουλος Στεφανάδης, κατεγράφη τον Αύγουστο που μας πέρασε ως ο κορυφαίος ερευνητής στην καρδιολογία παγκοσμίως, για την 20ετία 1993-2013, ενισχύοντας έτσι την αίγλη των ελληνικών πανεπιστημίων. Μεταξύ 20.000 ερευνητών, ο καθηγητής Χριστόδουλος Στεφανάδης κατεγράφη πρώτος, έχοντας τον μεγαλύτερο αριθμό δημοσιεύσεων στον τομέα της κλινικής έρευνας στην καρδιολογία.

Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν στο έγκυρο ιατρικό περιοδικό Journal of Clinical and Diagnostic Research. 

Μιλώντας για αυτήν του την αναγνώριση, στο Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο καθηγητής Χριστόδουλος Στεφανάδης επισημαίνει: «Είναι το αποτέλεσμα τόσο ατομικής όσο και συλλογικής προσπάθειας πολλών ετών επίμονης και στοχευμένης έρευνας μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου. Είναι η ανάγκη για συνεχή διερεύνηση, για δημιουργία νέας γνώσης, για άνοιγμα νέων δρόμων.

Είναι ο ενθουσιασμός και η ικανοποίηση που παίρνεις όταν ανακαλύπτεις νέους τρόπους και μηχανισμούς λειτουργίας του ανθρωπίνου σώματος, εν προκειμένω του καρδιαγγειακού συστήματος».

Στην ερώτηση κατά πόσο βοήθησε ή βοηθάει η Πολιτεία την προώθηση της έρευνας στα ελληνικά πανεπιστήμια, ο καθηγητής Χριστόδουλος Στεφανάδης απαντά: «Οι περισσότερες και σπουδαιότερες μελέτες που δημοσίευσα με την ερευνητική μου ομάδα βασίστηκαν στο μεράκι και την ερευνητική μας ανησυχία. Τα οικονομικά μέσα που είχαμε ήταν πενιχρά. Σήμερα, ευτυχώς υπάρχουν κάποια κονδύλια που χορηγούνται για την έρευνα, προερχόμενα κυρίως από ευρωπαϊκά προγράμματα, αλλά και πάλι η έρευνα υποχρηματοδοτείται στη χώρα μας. Βέβαια, αυτό δεν θα πρέπει να μας αποτρέπει από το συνεχίζουμε να ψάχνουμε την νέα γνώση».

Είναι αξιοσημείωτο, ότι η χώρα με τις μεγαλύτερες επενδύσεις στην έρευνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, αν και κατεγράφη ως πρώτη μεταξύ των χωρών που παρήγαγαν το μεγαλύτερο ερευνητικό έργο στην καρδιολογία, δεν κατάφερε να αναδείξει κορυφαίο ερευνητή-καρδιολόγο. Σχετικά με αυτό, ο καθηγητής Χριστόδουλος Στεφανάδης σχολιάζει: «Αυτό το στοιχείο ενισχύει αυτό που είπα για την έρευνα στην Ελλάδα. Βασίστηκε και βασίζεται στο ανθρώπινο δυναμικό και όχι στους διατιθέμενους οικονομικούς πόρους.

Βέβαια, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ενθουσιασμός για οποιοδήποτε έργο, πόσο μάλλον για την έρευνα, για να μπορέσει να παραμείνει ζωηρός και να ακμάσει, θα πρέπει να συνοδεύεται από οικονομικά ή επαγγελματικά κίνητρα εξέλιξης μέσα στο πανεπιστήμιο. Αυτά τα κίνητρα, της επαγγελματικής εξέλιξης εννοώ, υπήρχαν για μένα και πολλούς καθηγητές της γενιάς μου.

Σήμερα, δυστυχώς, η υποχρηματοδότηση των ελληνικών πανεπιστημίων, δεν δίνει την δυνατότητα σε νέους και φωτισμένους επιστήμονες, να προσληφθούν ως μόνιμο προσωπικό στα πανεπιστήμια. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την μετανάστευση υψηλού επιπέδου επιστημονικού προσωπικού προς αναζήτηση πανεπιστημιακής στέγης σε χώρες που ακόμα πιστεύουν στην έρευνα και επενδύουν σε αυτήν, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι ανάπτυξη χωρίς έρευνα είναι ανέφικτη».