Κλείνοντας 15 χρόνια χειμερινός κολυμβητής, είναι λογικό να΄ χω τη στενοχώρια μου που θ΄ αγναντεύω τώρα άπραγος τη θάλασσα κάτω στο Καλαμάκι.

Την ίδια δυστυχία υποθέτω θα νοιώθουν και οι παλαιότεροι από μένα- υπάρχουν κάτι προσωπικότητες σεβάσμιες εκεί κάτω που είναι 40 χρόνια στο σπορ- αυτές οι ιδιαίτερες φυλές των χειμερινών εραστών της θάλασσας που πιάνουν δικαιωματικά τον χώρο τους, όταν φεύγουν οι ζέστες του καλοκαιριού και πηγαίνει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του για να βγάλει όπως- όπως τον χειμώνα.

Είναι φάρα ιδιότροπη οι χειμερινοί. Έχει ζηλωτές της υγιεινής διαβίωσης που θέλουνε να απωθήσουν όσο γίνεται μακρύτερα το μοιραίο συναπάντημα, παθόντες από διάφορα σκελετικά ζητήματα, μοναχικούς, ακόμα και σαλεμένους που κοιμούνται με όλα τα ράκη τους τα βράδυα εκεί γύρω χωρίς να τους πειράζει κανείς, γυναίκες με κλονισμένη αυταρέσκεια που βρίσκουν στα κρύα νερά ξανά την αυτοπεποίθησή τους (η σάρκα σφίγγει απίστευτα από το Νοέμβρη και μετά), νευροπαθείς, αποφασιστικούς μεσήλικους που δεν αντέχουν να κλείνονται στους τέσσερις τοίχους και να χάνουν το μυαλό τους μπροστά στη εμπορική βλακεία της Μενεγάκη, καυχησιάρηδες ταβλαδόρους, χαλαρούς φραπετζήδες. αδιευκρίνιστα αργόσχολους, ανθρώπους αμήχανους που ψάχνονται, γυναίκες και άνδρες γενικώς που ψάχνονται χωρίς να ξέρουν πώς να γλυτώσουν από τις ανυπόφορες διατυπώσεις μέχρι να τα λύσει όλα το αλκοόλ, ομοφυλόφιλους, μεροκαματιάρηδες του σεξ-κυρίως μελαχροινά ξενάκια- που τους εξυπηρετούν, πότες και μπατίρηδες ξενύχτες που δεν έχουν ούτε ρέστα για ξενοδοχείο και τη βγάζουν χύμα στην αμμουδιά, ασιάτισσες που κάνουν μασάζ για 5 ευρώ την ώρα, αλάνια και κωλοπαιδοπαρέες, ερασιτέχνες μουσικούς, χασικλήδες που την πίνουν ήσυχα χωρίς να ενοχλούν κανέναν, εραστές της κακιάς ώρας που ξέπεσαν σε λάθος μέρος και πολλούς γενικώς που υποκαθιστούν ακραίες πράξεις με κάτι πιο συμβατικό, όπως μια βουτιά στη θάλασσα καταχείμωνο.

Πολλοί από αυτούς, απελευθερωμένοι από τον ημερήσιο καταναγκασμό, κουβαλάνε στην παραλία κάτι φροντισμένο από το σπίτι, μεζεδάκια τουτέστιν και λίγο ούζο, έχουνε τις παρέες τους, μοιράζονται πράγματα και αισθήματα- μικροκαλοσύνες και μικροκακίες εννοείται, οι κλίμακες δεν ευνοούν την υπερβολή- φλερτάρουν ασύστολα και παίζουνε ακατάπαυστα ρακέτες μέχρι να ιδρώσουν και να ρίξουν μετά μια ευεργετική βουτιά στα κρύα νερά προτού γυρίσουνε σπίτι μέχρι αύριο. Απ΄ έξω ο κόσμος τους κοιτάει με δέος κι ανατριχιάζει, αγνοώντας πόσο ζεστή είναι η θάλασσα ακόμη και μέχρι τον Δεκέμβρη.

Ύστερα, και μέχρι την Άνοιξη, αρχίζει το πραγματικό κρύο κι η «δουλειά» είναι για τους αληθινούς μάγκες, όπως εκείνη τη φορά που στην Αθήνα πριν από λίγα χρόνια, χιόνιζε πυκνά και μετρηθήκαμε στην παραλία μόλις εφτά άτομα.   

Ανήκω σε κάμποσες από τις παραπάνω «φυλές», αλλά, πήγα βασικά, επειδή από κάποια στιγμή και μετά άρχισα να σέρνω το αριστερό μου πόδι. Το σέρνω και τώρα μέσα μου που βλέπω να μας εκθρονίζει αναπάντεχα το μαζούτ που αποσυντίθεται μπροστά στα άλλοτε «δικά μας» νερά, λες και καραδοκούσε ένας μνησίκακος Θεός και μας πήρε μέσα από τα χέρια μας μοχθηρά, την πιο φθηνή μας διασκέδαση. 

Υ.Γ: Θα βρούμε παρ΄ όλα αυτά καινούργιο τρόπο, λέω, να αντιπαρέλθουμε τα μνημόνια...

-- Γιώργος Χατζηδημητρίου