Ο 41χρονος Άχμεντ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γάζα και σήμερα ζει στην Αθήνα μαζί με την οικογένειά του ως αναγνωρισμένος πρόσφυγας. Στον ελεύθερο χρόνο του χρησιμοποιεί ως καμβά πεταμένα ξύλα, τα οποία χρωματίζει με μπογιές που του έκαναν δώρο εθελοντές και τα διακοσμεί με υλικά που μαζεύει από τις παραλίες.

«Δεν έχω δυνατότητα να αγοράζω υλικά, οπότε βρίσκω ό,τι είναι για πέταμα και το χρησιμοποιώ με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι χρήσιμο. Τα αντικείμενα αυτά δεν είναι άχρηστα, μπορούν να γίνουν καλλιτεχνικό έργο», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Το καλλιτεχνικό του όνειρο, όπως μας εξομολογείται, είναι να ζωγραφίσει με λαδομπογιές σε καμβά, «αλλά είναι πολύ ακριβά υλικά και δεν μπορώ να τα αγοράσω». Όταν, όμως, του λέμε ότι τα υλικά της θάλασσας συντελούν στη μοναδικότητα των έργων του, χαμογελάει.

Αντλεί τα θέματά του κυρίως από τη φύση: λουλούδια, δέντρα, τοπία. Μάλιστα, μπορεί να ζωγραφίζει από 20 χρόνων, ωστόσο θυμάται έντονα την πρώτη ζωγραφιά που έφτιαξε μετά την άφιξή του στην Ελλάδα, τον Μάρτιο του 2016: είχε ως θέμα μαργαρίτες.

Η αποδοχή των πρώτων έργων του ήταν αυτή που του έδωσε κουράγιο να συνεχίσει. «Ήταν η έκπληξή μου όταν άρχισαν να μου λένε ότι τους αρέσουν τα έργα μου», εξομολογείται. Αποφάσισε να δωρίσει πολλά από τα έργα που δημιούργησε στην Ελλάδα σε δύο οργανώσεις που αισθάνθηκε ότι του έχουν προσφέρει πολλά: την Caritas, σε ξενώνα της οποίας διαμένει με την οικογένειά του, και τις Γέφυρες, που τους παρέχουν φαγητό, ρούχα, είδη υγιεινής και συμβουλευτική.

Η απήχηση της δουλειάς του έφτασε μέχρι την Υπηρεσία Ασύλου, όπου οι προϊστάμενοι των τμημάτων εντυπωσιάστηκαν από το έργο του, αγόρασαν τρεις από τους πίνακές του και τον προσκάλεσαν για να τους προσφέρουν μαζί στη διευθύντρια της Υπηρεσίας, Μαρία Σταυροπούλου, ως συμβολικό δώρο ενόψει της επικείμενης αποχώρησής της από τη θέση.

Η ζωγραφική δεν είναι το μόνο ταλέντο του Άχμεντ Αλ Ματζάιντα. Πρώτη καλλιτεχνική του ενασχόληση ήταν με τη φωτογραφία. Με το φακό του φωτογραφίζει την καθημερινότητα, «το πώς ζει ο κόσμος καθημερινά, το πώς σκέφτεται». Οι φωτογραφίες που έχει τραβήξει μέχρι σήμερα «είναι ο θησαυρός μου», λέει χαρακτηριστικά. Ωστόσο, η φωτογραφία έφερε πολλά προβλήματα στη ζωή του στην πατρίδα του, όπως εξιστορεί, καθώς συνελήφθη το 2014, επειδή φωτογράφιζε, και φυλακίστηκε για 15 ημέρες.

Η σύλληψή του, αλλά και προβλήματα με την οικογένειά του ήταν οι λόγοι για τους οποίους αποφάσισε να φύγει από τη Γάζα με τη γυναίκα του και τα παιδιά τους. «Ήθελα να ζήσουμε κάπου με ειρήνη, σε όποια περιοχή και αν ήταν, για να μεγαλώσω τα παιδιά μου», αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Πρώτος τους προορισμός ήταν η Αίγυπτος, «όπου είχα προσδοκίες και όνειρα για το μέλλον, αλλά οι Αιγύπτιοι δεν μπορούν να αντέξουν τους Παλαιστίνιους και αρνήθηκαν στα παιδιά μου να εγγραφούν σε σχολεία». Στη συνέχεια, ζήτησε βίζα για την Τυνησία και την Αλγερία, την οποία δεν έλαβε και αποφάσισαν να φύγουν για την Τουρκία. «Όμως η ζωή εκεί είναι πολύ άσχημη και πουλήσαμε ό,τι έχουμε, ακόμα και την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή, για να πληρώσουμε λαθροδιακινητή να μας φέρει στην Ελλάδα».

Τον Μάρτιο του 2016 έφτασαν στην Μυτιλήνη και επειδή η γυναίκα του ήταν έγκυος στο πέμπτο παιδί τους στεγάστηκαν αμέσως σε ξενοδοχείο. Σήμερα ο Άχμεντ έχει λάβει ήδη άσυλο και ζει με την οικογένειά του στην Αθήνα, ενώ τα τέσσερα μεγαλύτερα παιδιά τους, ηλικίας 14, 11, 10 και 8 ετών πηγαίνουν σε σχολείο, κάτι για το οποίο ο Άχμεντ δηλώνει πολύ χαρούμενος.

Το μεγάλο του όνειρο, επισημαίνει, είναι να βρει δουλειά «για να ταΐσω την οικογένειά μου με αξιοπρέπεια». Παρακολουθεί προγράμματα εκμάθησης της ελληνικής και αγγλικής γλώσσας και ανάπτυξης επαγγελματικών δεξιοτήτων: μαγειρικής και κομμωτικής. Η μαγειρική συγκαταλέγεται στα πολλά ταλέντα του Άχμεντ, καθώς είναι μια τέχνη που την έμαθε στη Νορβηγία όπου έζησε για τέσσερα χρόνια, προκειμένου να εγχειρήσει το δεξί μάτι του, που έχασε από έκρηξη στη Γάζα σε ηλικία 14 ετών.

Παρά τις δυσκολίες στην εύρεση εργασίας, ο Άχμεντ εξομολογείται ότι «ζούμε τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας στην Αθήνα» και προσθέτει: «Τον τρόπο ζωής εδώ δεν μπορείς να τον βρεις πουθενά. Μπορείς να ζεις, να περπατάς με ηρεμία και ασφάλεια. Στην Αθήνα δεν νιώθεις ξένος». «Γνώρισα πάρα πολύ κόσμο, πρόσφυγες που έχουν ως όνειρό τους να πάνε στη Νορβηγία, τη Γερμανία ή άλλες χώρες και εγώ τους είπα πως εκεί θα αναζητούν την Ελλάδα. Όσοι έχουν φύγει, λένε ότι εδώ ζούσαν καλύτερα. Στις βόρειες χώρες έχουν παγωνιά, στον καιρό και την ψυχή τους», καταλήγει.