Ακόμα κι έτσι, όμως, ο Τζιμάκος δεν σταμάτησε ποτέ να μοχθεί για την τέχνη του. Από τη δεκαετία του `70 που ξεκίνησε με τις Μουσικές Ταξιαρχίες, μέχρι το τέλος που ευτυχώς πρόλαβε να ξαναπαίξει με τους παλιούς του συντρόφους, ο Τζίμης δεν έβαλε ποτέ νερό στο κρασί του. 

Όλες αυτές τις δεκαετίες έκανε την πιο ψυχοφθόρα τέχνη, αυτή της σάτιρας, μεγαλύτερος εχθρός της οποίας είναι η αυτολογοκρισία. Πάλεψε με τους δαίμονές του και κατάφερε να γίνει αναντικατάστατος. 

Ο Τζίμης είναι ο σπουδαιότερος και δυστυχώς ο μοναδικός σατιρικός καλλιτέχνης που κατάφερε στο αφιλόξενο φόντο μίας πουριτανής χώρας να μην λειάνει ποτέ τις γωνίες του. 

Όσοι νομίζουν πως είχε το ακαταλόγιστο, απλά κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Ο Τζίμης ήταν ο πρώτος και αυστηρότερος κριτής του εαυτού του, αλλά το είχε πάρει απόφαση. Δεν θα έκανε ποτέ πίσω και θα σατίριζε τους πάντες. Ακόμη και αυτούς η πολιτική ορθότητα και ο καθωσπρεπισμός θεωρεί ότι δεν πρέπει να αγγίζουμε. 

Στο στόχαστρο του Τζίμη βρέθηκαν όλοι. Πρώτα απ` όλους φυσικά οι εκάστοτε κυβερνώντες, οι ισχυροί επιχειρηματίες της χώρας, οι λαοπρόβλητοι καλλιτέχνες, αλλά και οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι, ακόμα και οι ανάπηροι. Γιατί όπως έλεγε και ο ίδιος, ρατσισμός είναι να εξαιρέσεις από το κάδρο της σάτιράς σου τις «αδύναμες» ομάδες. 

Αυτό έκανε λοιπόν μέχρι τέλους, όσο κι αν τον πονούσαν οι επιθέσεις, οι αγωγές, οι μηνύσεις, οι συκοφαντίες, τα δικαστήρια. 

Δεν ήταν «τέλειος», αλλά υπερασπίστηκε την τέχνη του όσο λίγοι. Στην Ελλάδα δεν έχουμε άλλον Τζίμη. Γιατί η σάτιρα είναι δύσκολο πράγμα και εύκολα μπορεί να καταλήξεις Λαζόπουλος. Άλλον Τζίμη δεν έχουμε και δεν ξέρω αν και πότε θα βρεθεί κάποιος να αναπληρώσει το κενό του. Ευτυχώς, μας άφησε πολύ και σημαντικό έργο πίσω του, αλλά να το θυμηθείτε, η τόλμη, η οξυδέρκεια και οι πολλές φορές ακραία φωνή του θα μας λείψει. 

«Η σάτιρα είναι ενάντια στην εξουσία. Με την εξουσία είμαστε απέναντι. Από τη στιγμή που δεν είσαι απέναντι, ο κόσμος δεν το δέχεται. Δεν επιτρέπεται με καμία Παναγιά να είσαι με την εξουσία, ειδικά με μια τέτοια εξουσία. Μια εξουσία που μας κορόιδεψε κατάμουτρα, μας έφτυσε κατάμουτρα. Οχι, δεν την πίστεψα ποτέ. Η καρέκλα σε κάνει, δεν κάνεις εσύ την καρέκλα. Αν μπεις μέσα στον βόθρο θα γίνεις κι εσύ σκατά. Τριαντάφυλλο μέσα στον βόθρο δεν υπάρχει», έλεγε. Ας το κρατήσουμε. 

Σπύρος Πολυχρονόπουλος