"Ο Ντόναλντ Τραμπ ίσως περάσει στην ιστορία ως ένας από τους σπουδαιότερους προέδρους" είπε ο Λιντς και στη συνέχεια εξήγησε το σκεπτικό του.

"Ο Τραμπ έχει αναστατώσει τα πάντα τόσο πολύ. Κανείς δεν μπορεί να σταθεί απέναντί του και να τον αντιμετωπίσει έξυπνα" πρόσθεσε υπενθυμίζοντας ότι ίσως ο ίδιος ο Τραμπ δεν κάνει "καλή δουλειά", ανοίγει όμως το δρόμο για να εμφανιστούν άλλοι αντισυστημικοί.

"Αυτοί που αποκαλούνται ηγέτες μας δεν μπορούν να πάνε τη χώρα μπροστά, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Είναι παιδιά και αυτό το αποκάλυψε η παρουσία του Τραμπ" είπε.

Ο εφιαλτικά έξυπνος κύριος Λιντς. Μουσικός και φωτογράφος, συγγραφέας και διαισθητικός, ο Λιντς σπούδασε Καλές Τέχνες σε διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα συσσωρεύοντας γνώση, το μόνιμο χόμπι του.

Μετουσιώνοντας το σύμπαν του σε οποιοδήποτε καμβά, ο Λιντς, σκηνοθέτησε τις ταινίες μικρού μήκους Six Men Getting Sick και The Alphabet όσο ήταν ακόμη φοιτητής ενώ παράλληλα ζωγράφιζε. Εικαστικός κινηματογραφιστής ανάμεσα σε πολλά σπούδασε στο American Film Institutes's Center for Advanced Film Studies του Λος Άντζελες και από την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, το Eraserhead που γύριζε τα βράδια τεσσάρων χρόνων (1972-1976) -το πρωί έβγαζε τα προς το ζην διανέμοντας εφημερίδες- το σκοτάδι του έλαμψε.

Ο Ντέιβιντ Λιντς αγαπάει τους εφιάλτες κάτω από την γαλήνια επιφάνεια, παίζει ανάμεσα στη ηρεμία και τον τρόμο, είναι ένας μάστορας της έβδομης τέχνης με φανατικούς οπαδούς που τον ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια.

Είτε στον κινηματογράφο, είτε στην τηλεόραση, είτε στις αίθουσες τέχνης όπου εκθέτει τα φωτογραφικά του αριστουργήματα, είτε στα studio ηχογραφήσεων όπου συνεργάζεται με καλλιτέχνες το όραμα των οποίων ταιριάζει με το δικό του. Η Lykke Li είναι μια από αυτούς.

Ο εμβληματικός Mελ Μπρουκς τον ξεχώρισε και του ζήτησε να κινηματογραφήσει και τον Άνθρωπο Ελέφαντα (1980) μια ταινία που κέρδισε συνολικά 8 υποψηφιότητες για Oscars καθιερώνοντας τον άντρα που λατρεύει το παράλογο και μας έμαθε να το λατρεύουμε με cult εμμονή.

Ασυμβίβαστος, είπε όχι στην πρόταση να σκηνοθετήσει το τρίτο επεισόδιο του Star Wars, σκηνοθέτησε το διαστημικό έπος Dune, έκανε κινηματογραφικό έρωτα στην τότε σύντροφο του Ιζαμπέλα Ροσελίνι το 1986 στο Μπλε Βελούδο και το όνειρο του στοιχειώνει τις σκοτεινές αίθουσες.

Κερδίζει Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες για την Ατίθαση Καρδιά, αφιερώνει το όραμα του στο Twin Peaks κλείνοντας εβδομαδιαία ραντεβού με το σουρεαλισμό κατ’οίκον, κερδίζει Ευρωπαϊκό Βραβείο Κινηματογράφου για την ελεγεία του στην Αμερική των μεγάλων οριζόντων The Straight Story (1998), μας συστήνει στο Mulholland Drive τη Ναόμι Γουάτς κερδίζοντας πάλι βραβεία, δημιουργεί σε ψηφιακό format το Inland Empire και παράλληλα επενδύει στον άνθρωπο.

Με φιλανθρωπίες και δωρεές αλλά κυρίως προάγοντας τη γαλήνη με το David Lynch Foundation Music, τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό που θέλει να διαδώσει την πραότητα και αναγκαιότητα του διαλογισμού όπως αυτός έγινε για πρώτη φορά γνωστός μέσω των Beatles και του guru τους, Maharishi Mahesh Yogi.

Γιατί αν υπάρχει ένα και μόνο ταλέντο που κυκλοφορεί άτακτα ανάμεσα στα τσουλούφια του είναι η ικανότητα του να βιάζει το υποσυνείδητο μέσα στο συνειδητό και το ανάποδο, να χαρίζει ονειρικούς εφιάλτες, διατηρώντας πάντα ένα μειδίαμα καθώς αυτός ο 70χρονος μας κοροϊδεύει. Είναι ένας άντρας κανονικός που απλά, ενίοτε, σκέφτεται ακανόνιστα. Σαν όλους μας.