του Πάνου Τσαγκαράκη

Ο Μάριο κάθονταν στην αγαπημένη του γωνιά στο καταπληκτικό ξύλινο μπαρ του Rock ’n Roll πίνοντας αργά το ουίσκι του έμοιαζε χαμένος στις σκέψεις του. «Μάριο, ε, Μάριο», άκουσε τη φωνή του μπάρμαν να τον επαναφέρει στο σήμερα «θέλεις ένα ουίσκι ακόμα» τον ρώτησε»; «Ναι», του απάντησε εκείνος. Κάποια στιγμή κοίταξε γύρω του και αντίκρισε μια γυναίκα που καθόταν μόνη της δίπλα του. Την κοίταξε σαν να του θύμιζε κάποια γνωστή του. Ήταν διακριτικά όμορφη, μελαχρινή με μακριά ίσια μαλλιά, μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια και εξαιρετική επιδερμίδα. Αυθόρμητα, γύρισε το κεφάλι του προς αυτήν και της είπε-«περιμένετε κάποιον»; Εκείνη, ξαφνιάστηκε προς στιγμή, αλλά του απάντησε χαμογελώντας  «όχι, αν και δεν σου πέφτει λόγος». Ο Μάριο σκέφτηκε ότι ο ενικός που χρησιμοποίησε, ήταν θετικό σημάδι και συνέχισε με ένα αφοπλιστικά ειλικρινές χαμόγελο, επιστρατεύοντας την αγαπημένη του ατάκα, που πάντα έπιανε «να, επειδή είχα μια μεγάλη επιτυχία σήμερα στη δουλειά μου, θέλω να το γιορτάσω και σας προσκαλώ να το γιορτάσουμε μαζί, με ένα μπουκάλι σαμπάνια και γιατί όχι, τρώγοντας κάτι»; Εκείνη στην αρχή έμεινε άφωνη, αλλά μετά, από δεύτερη σκέψη του απάντησε «Οκ, γιατί όχι»!