Την θυμάμαι εκείνο το βράδυ των εκλογών του 2000. Η Νέα Δημοκρατία έχασε «μετά τα μεσάνυχτα» - ένας Θεός ξέρει πώς- και ο κόσμος, που είχε αρχίσει να πανηγυρίζει έξω από το ιστορικό κτίριο της οδού Ρηγίλλης, έφευγε. 
Κι είχε μείνει μόνη της, η Μοσχολιού, να ανεμίζει μια ελληνική σημαία. Μόνη της, σαν να μην πίστευε τί είχε γίνει…
Πέντε χρόνια αργότερα, με τον Κώστα Καραμανλή πρωθυπουργό, βρέθηκα στην διοίκηση του Φεστιβάλ Αθηνών. Κι όταν είδα ότι η Μοσχολιού ζητούσε να εμφανιστεί στο «Ηρώδειο», πίστεψα ότι διέθετε όλο το «πακέτο» για να ερμηνεύσει εκεί Χατζιδάκι, Ξαρχάκο, Θεοδωράκη, Μούτση, Μαρκόπουλο, Χατζηνάσιο, Κηλαηδόνη και άλλους Έλληνες συνθέτες, των οποίων δημιουργίες μας έχει χαρίσει με εξαίρετες ερμηνείες.
Αμ’ δε! Παρά τις προσπάθειές μου, η ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού, δεν ενέκρινε το αίτημα. 
«Μα, εσένα; Που έχεις τραγουδήσει αριστουργήματα;» της είπα, στο τηλέφωνο. «Καλά, μην κάνεις έτσι, συμβαίνουν αυτά» μου είπε. 
Και τότε της θύμισα την εικόνα της με την σημαία στην Ρηγίλλης. «Μην το πεις ποτέ αυτό! Αν είναι να μου δώσουν το Ηρώδειο επειδή είμαι δεξιά, δεν το θέλω!» απάντησε. 
Όταν έφυγε για πάντα, αφού πάλεψε σαν αντράκι με την αρρώστια της, έγραψα κάτι στην «Καθημερινή», αναφέροντας και τη νύχτα στην Ρηγίλλης και τη εμπειρία μου από το Φεστιβάλ. 
Την επομένη μου τηλεφώνησε η Ντόρα Μπακογιάννη και μιλήσαμε αρκετή ώρα για τη Νέα Δημοκρατία και την εν γένει συμπεριφορά της προς τους φερόμενους ως «δεδομένους». Ήταν η μόνη που την άγγιξε το θέμα…
Νομίζω ότι αργότερα η Βίκυ τραγούδησε στο Ηρώδειο. Δεν θυμάμαι ποιός ήταν στην κυβέρνηση και ποιος στο Φεστιβάλ. Αλλά δεν έχει σημασία. Εμένα μου έχει μείνει εκείνη η εικόνα στην τηλεόραση, με την Βίκυ να ανεμίζει μια ελληνική σημαία και τα φώτα στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας να σβήνουν ένα-ένα…