Είχα φιλοδοξίες να γίνω δρομέας ταχύτητας και μέχρι τα 18 μου έπαιρνα μέρος σε μαθητικούς αγώνες. Και έβλεπα πάντα την πλάτη του αξέχαστου συναδέλφου αθλητικογράφου Νίκου Αντωνιάδη! Δεν τον κέρδισα ούτε μια φορά! 

Αλλά επέμεινα, εκεί, στο καρβουνίδι αρχικά και αργότερα στο "βοηθητικό" του Σταδίου Καραϊσκάκη που το κατέστρεψαν τα κόμματα (το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη με την σύμφωνη γνώμη της ΝΔ) χαρίζοντάς το σε μια Ανώνυμη Ποδοσφαιρική εταιρεία, στερώντας ολόκληρο τον Πειραιά από ένα πλήρες στάδιο προετοιμασίας και αγώνων κλασικού αθλητισμού!  
Αθλήθηκα όχι για πρωταθλητισμό, αλλά από αγάπη για τον στίβο, την κορυφαία εκδήλωση του αθλητισμού!

Αργότερα, δεν έχασα μεγάλους αγώνες, πήγα σε Ολυμπιακούς, έζησα μεγάλες συγκινήσεις. Και θλίβομαι για την μετατροπή των Αγώνων σε "πανηγύρι" και σε χορό εκατομμυρίων!
Και καλό θα είναι να θυμίσουμε τί σήμαινε για την Ελλάδα, την κοιτίδα των αγώνων, ο κλασικός αθλητισμός, αναφερόμενοι στον θρύλο του Μαραθωνίου, στον αξέχαστο Στέλιο Κυριακίδη, που με την μεγάλη του νίκη στον "Μαραθώνιο της Βοστώνης", το 1946, έστειλε το μήνυμα ότι η δοκιμαζόμενη και πεινασμένη Ελλάδα, μπορεί και γεννά πρωταθλητές!

Κι απ' ότι μαθαίνω, στο Χόλιγουντ ετοιμάζεται ταινία για εκείνο το ανεπανάληπτο έπος, για τον πεινασμένο Έλληνα, που κέρδισε τους καλοταϊσμένους και ροδαλούς αντιπάλους του!
Κι εμείς γκρεμίζουμε τα στάδια για να γίνουν έδρες Ανωνύμων Ποδοσφαιρικών εταιριών!

Το 1946, λοιπόν, ο 36χρονος Έλληνας, με καταγωγή από την Κύπρο, πρωταθλητής του Μαραθωνίου Στέλιος Κυριακίδης αποφασίζει να μετάσχει στον περίφημο Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης, έπειτα από τιμητική πρόσκληση των διοργανωτών. Είχε μετάσχει και το 1936, αλλά τα καινούρια παπούτσια που του αγόρασαν οι ομογενείς, τον πλήγωσαν και εγκατέλειψε!
Αδύναμος, λιπόσαρκος από την δοκιμασία τη Κατοχής, έχοντας πέντε χρόνια να αγωνιστεί, δεν ακούει την γυναίκα του, που τον αποθαρρύνει. 

Εκείνος, όμως, έχει πάρει την απόφασή του και πουλάει τα έπιπλα του σπιτιού για να συγκεντρώσει τα χρήματα που θα του χρειαστούν στην Αμερική.
Στις 4 Απριλίου του 1946, στη Βοστώνη, οι γιατροί που τον εξετάζουν τον κόβουν."Πού πάει αυτός ο υποσιτισμένος, ο αδύναμος; Θα μείνει στο δρόμο και θα βρούμε τον μπελά μας!" σκέπτονται., αλλά ο Κυριακίδης υπογράφει υπεύθυνη δήλωση.

"Ήρθα να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες! Θα τρέξω με δική μου ευθύνη!" λέει το χαρτί.
Και στις 20 Απριλίου 1946, αφού έχει τραφεί όσο καλύτερα μπορούσε, από τους Έλληνες μετανάστες, ρίχνεται στον αγώνα, όπου το φαβορί είναι ο Αμερικανός Τζων Κέλι.

Ο Στέλιος εφαρμόζει την γνωστή του τακτική. Ξεκινά χαλαρά και επιταχύνει στο μέσον της διαδρομής. Το τέμπο του είναι σταθερό και σε κάθε γωνιά, υπάρχει ένας πυρήνας Ελλήνων μεταναστών. Πιατάδες και έμποροι, μαθητές και γιατροί, όλοι στον αγώνα για τον Στέλιο και την Ελλάδα, του φωνάζουν: "Για την Ελλάδα, Στέλιο! Για την πατρίδα! Για τα παιδιά σου!"
Με την δύναμη της ψυχής του, κατάφερε να είναι μπροστά στα τελευταία χιλιόμετρα. Δεν του επιτρεπόταν να μη νικήσει...
:" Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!!!"
Κι εκείνος τρέχει και ακούει μόνο μια φωνή."Πρέπει να νικήσεις! Πρέπει να κερδίσεις! Για την Ελλάδα!" 
Και οι Αμερικάνοι βλέπουν έναν σκελετωμένο Έλληnα, έναν βασανισμένο άνθρωπο από τον πόλεμο και τις κακουχίες, να κερδίζει καθαρά τον πρωταθλητή τους και να κόβει το νήμα σαν άγγελος, σαν φιγούρα από την ελληνική Μυθολογία!

"Πώς έχασες από τον Έλληνα;" ρωτούν τον Κέλι. Κι εκείνος, που έχει καταλάβει, απαντά: "Μα, πώς μπορούσα να κερδίσω; Εγώ έτρεχα για εμένα κι εκείνος για μια ολόκληρη πατρίδα!". Μόνο ο στίβος περνάει τέτοια μηνύματα!
Η νίκη του Κυριακίδη γίνεται πρώτο θέμα .Και όταν ο Πρόεδρος Τρούμαν τον ρωτάει "Τί θα ήθελες να σου προσφέρω;" εκείνος απαντά :"Για εμένα τίποτε! Βοηθήστε την Ελλάδα!".

Ο Κυριακίδης μένει στις ΗΠΑ ένα μήνα. και από χρήματα που έδωσαν Αμερικανοί και Ομογενείς, συγκεντρώνει 250.000 δολάρια! Ήταν το περίφημο "πακέτο Κυριακίδη", που συμπληρώθηκε από έξι βαπόρια του ομίλου Λιβανού, που έφτασαν στον Πειραιά γεμάτα με είδη πρώτης ανάγκης!

Ένα εκατομμύριο Έλληνες υποδέχθηκαν ,στις 23 Μαΐου 1946, τον θριαμβευτή και φωταγωγήθηκε προς τιμήν του η Ακρόπολη! Και εκείνος, με το δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι, έκανε μια και μόνη δήλωση: "Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλλην!...

Μέχρι το τέλος της ζωής του, αφιερώθηκε σε φιλανθρωπικά έργα και στον προσκοπισμό ενώ προέτρεπε τα παιδιά να στραφούν στον αθλητισμό, δημιουργώντας το γυμναστήριο "Αθλητικός όμιλος Φιλοθέης".