Ρουτίνα αναμενόμενη, κι όμως… κάτι μου διαλύει τον ειρμό. Οι σκέψεις μου φεύγουν από το parking και κουκουλώνονται στη γωνία αλλουνού χάρτη. Γυρνάω, στέκομαι και ακούω. Ο άνεμος από τα βορεινά χτυπάει δυνατά και εύρυθμα τα σκοινιά στους ιστούς των σημαιών γύρω μου. Ξαφνικές ριπές - ρυθμικές κρούσεις. Τέσσερεις δίπλα μου, τέσσερεις μακρύτερα μπροστά, τέσσερεις πολύ μακριά αριστερά μου. Όλες ακούγονται με διαφορές στους τόνους, το χρώμα και τα ηχητικά κενά που συμπληρώνονται. Κάποιοι θα νόμιζαν ότι φωνάζουν γλάροι.

Σαστίζω και η κοιμισμένη ανάμνηση ξεπετάγεται απαιτητική στον δρόμο. Δεν περπατάω πια. Σε μία ξεχασμένη τσέπη το τηλέφωνο δεν βγαίνει, για να ηχογραφήσω. Στέκομαι και ξανακούω τους ήχους: Δυναμώνουν, σταματούν. Κάποιο χαλαρό σκοινί χτυπάει τον ιστό παράφωνα, κάποιο άλλο, τεντωμένο, νευρικά.

Κι αίφνης, είμαι ξαπλωμένος στην ταράτσα της νόνας μου. Νύχτα με μια κουβέρτα καλοκαιρινή στρωματσάδα και πάνω από τα κεραμίδια, ψηλά, ο Βόρειος Στέφανος, η Λύρα και ο Κύκνος. Τα μάτια μου βαραίνουν κι ακούω τα κύματα στον κάβο του Ζέτη: το μαϊστράλι από τη Ράχη και το βαπόρι που πέρασε μία ώρα νωρίτερα ανοιχτά στην Άτοκο.

Βλέπω το πρώτο όνειρο και ξαφνικά με ξυπνούν οι ριπές των μεταλλικών σκοινιών στα κατάρτια από τα τριάντα κότερα στον μώλο: όλα ακούγονται με διαφορές στους τόνους, το χρώμα και τα ηχητικά κενά που συμπληρώνονται. Κάποιο χαλαρό σκοινί χτυπάει στο κατάρτι παράφωνα, κάποιο άλλο, τεντωμένο, νευρικά. Κι έτσι, γράφεται η μουσική του Κόσμου. Γυρνάω πλευρό και ακούω τους άλλους να μιλούν χαμηλόφωνα. Με παίρνει ο ύπνος και βλέπω το δεύτερο όνειρο…

Είμαι στο parking με μια σκάλα αλουμινένια στον ώμο κι ένα σκουφί που μου κλείνει το μάτι. Ακούω ξανά τα σκοινιά στους ιστούς να γράφουν τη μουσική του Κόσμου. Νοσταλγώ, μα είμαι στο parking. Ετοιμάζω τη σκάλα, το αυτοκόλλητο και ανοίγω τη λάμα από το κοπίδι. Ξεκολλάω τη ράχη.

Ανεβαίνω

-Παντελής Μάσσος