-Κανένας άλλος μαθητής ως ατομική μειοψηφία δεν τόλμησε, δεν πάλεψε για το δίκιο του/ το δικαίωμα του να έχει μια δασκάλα κι ένα σύστημα που δεν εκβιάζεται, δεν στήριξε την αδυναμία της δασκάλας. Δεν τοποθετήθηκε δημόσια ως άτομο για κάτι που δεν του άρεσε. Δεν ρίσκαρε το βάρος της προσωπικής έκθεσης. Ενώ ο τραμπούκος μαθητής παλεύει ( με άσχημο τρόπο, αλλά τουλάχιστον παλεύει) για το δίκιο του και γίνεται δυναμική μειοψηφία, οι άλλοι είναι πρόβατα, εξίσου επικίνδυνα για το μέλλον της κοινωνίας.

-Τα παιδιά σήμερα, ως άτολμες μειοψηφίες, δεν είναι χειρότερα από τα παιδιά του χθες και από κάποιους καθηγητές τραμπούκους, τουλάχιστον του χθες. Θα σας καταθέσω προσωπική μου εμπειρία τιμωρίας της μοναχικής μειοψηφίας, από το (αγαπημένο μου μάλιστα) μάθημα γυμναστικής στο λύκειο: η πρόεδρος της τάξης εξέφρασε την κοινή επιθυμία, της πλειοψηφίας των συμμαθητριών (χώριζαν κορίτσια από αγόρια στις δραστηριότητες) να μην κάνουμε ελληνικούς χορούς γιατί βαριόμαστε περισσότερο από πχ να παίζουμε μπάσκετ .

«Οκ, εσένα σε πετάω έξω από τους ελληνικούς χορούς για πάντα φέτος. Ποιες άλλες το πιστεύουν αυτό; Να μιλήσουν ατομικά!» Καμμία συμμαθήτρια δεν μίλησε ατομικά! μπροστά στον τραμπουκισμό της καθηγήτριας να ζητά ατομική θέση και να δείξει τι «θα πάθεις» αν τοποθετηθείς δημόσια κι αντέξεις να είσαι για ένα λεπτό Μοναχική μειοψηφία (με -ποιος ξέρει και τι επιπτώσεις στον .. βαθμό), για κάτι που νωρίτερα αποφασίσαμε όλες μαζί και ζητήθηκε ότι πρέπει να εκφραστεί ... η καθηγήτρια έπαιξε και κέρδισε, προβλέποντας σωστά την αδυναμία των εφήβων να λειτουργήσουν εκτός αγέλης.

Δυστυχώς το ελληνικό σχολείο δεν μαθαίνει ότι στη ζωή είναι σημαντικό να σέβεσαι το τι πιστεύεις και το ρόλο σου να παλεύεις για μια κοινωνία που αντέχει μειοψηφικές απόψεις. Σεβασμός στα ατομικά δικαιώματα λέγεται αυτό.