Αυτό πίστευε για την ταυτότητά μας, ο νομπελίστας ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης, ο ασκητής του φωτός και υμνητής της Δικαιοσύνης και της ηθικής στάσης που υπαγορεύουν στους ανθρώπους τα χώματα που πατάμε ώστε να χάνονται αποφασισμένοι μέσα στην αιθρία. Έφυγε πλήρης ημερών το 1996 στις 18 Μαρτίου, στην Αθήνα, έχοντας προλάβει να χαράξει για λογαριασμό μας γενναιόδωρα τις φλέβες του, για "να κοκκινίσουν τα όνειρα που τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνεκρυφά για ν’ ακούν των ερώτων τα θαύματα".

Ακούστε εδώ το συγκλονιστικότερο τραγούδι του "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" που μελοποίησε ο Μίκης με τίτλο "Με το λύχνο του άστρου" και σφράγισε αμετάκλητα με τη δωρική ερμηνεία του ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης!!!

Πιο κάτω θα βρείτε μερικούς από τους καλύτερους ποιητικούς του αφορισμούς

Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι.

Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε.

(Με την Μαρίνα Καραγάτση)

Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις,
όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε.

Το «κενό» υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του.

Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει

Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία…

Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη.

Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει.

Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει.

Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα ‘χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο.

Ο τρομοκράτης είναι ο άξεστος των θαυμάτων

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - 
Μα πού γύριζες

Όπου και να θολώνει ο νους σας
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Ένα σώμα γυμνό είναι η μοναδική προέκταση της νοητής γραμμής που μας ενώνει με το μυστήριο

Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο.

Έχοντας ερωτευτεί και κατοικήσει αιώνες μες στη θάλασσα έμαθα γραφή και ανάγνωση.

Κι έχε στο νου σου έχε στο νου σου πάντοτε μ' ακούς; το αχ που βγάνει ο σκοτωμός το αχ που βγάν' η αγάπη.

Εργογραφία

Ποιητικές συλλογές

Προσανατολισμοί («Πυρσός», 1939)

Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις παραλλαγές πάνω σε μιαν αχτίδα ( «Γλάρος», 1943)

Το Άξιον Εστί («Ίκαρος», 1959)

Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό («Ίκαρος», 1960)

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας («Ίκαρος», 1962)

Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας («Ίκαρος», 1971)

Το Φωτόδεντρο και η Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά («Ίκαρος», 1971)

Το Μονόγραμμα («Ίκαρος», 1972) Τα Ρω του Έρωτα («Αστερίας», 1972) Τα Ετεροθαλή («Ίκαρος», 1974)

Μαρία Νεφέλη («Ίκαρος», 1978)

Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας («Ίκαρος», 1982)

Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου («Ύψιλον», 1984)

Ο μικρός ναυτίλος («Ίκαρος», 1985)

Τα ελεγεία της Οξώπετρας («Ίκαρος», 1991)

Δυτικά της λύπης («Ίκαρος», 1995)

Εκ του πλησίον («Ίκαρος», 1998)  

Δοκίμια

Η αληθινή φυσιογνωμία και η λυρική τόλμη του Ανδρέα Κάλβου («Νέα Εστία», 1946)

Ο ζωγράφος Θεόφιλος («Αστερίας» 1973)

Ανοιχτά χαρτιά («Αστερίας», 1974)

Η μαγεία του Παπαδιαμάντη («Ερμής», 1976)

Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο («Ύψιλον», 1980)

Ιδιωτική Οδός («Ύψιλον»,1990)

Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά («Ίκαρος», 1990)

Εν λευκώ («Ίκαρος», 1993)

Ο κήπος με τις αυταπάτες («Ύψιλον», 1995)  

Μεταφράσεις

Ζαν Ζιρωντού: «Νεράιδα - Ονειρόδραμα σε τρεις πράξεις» (Εταιρία Σπουδών Σχολής Μωραΐτη, 1973)

Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Ο κύκλος με την κιμωλία» (Εταιρία Σπουδών Σχολής Μωραΐτη, 1974)

Δεύτερη Γραφή («Ίκαρος», 1976) Σαπφώ (1976)

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη («Ύψιλον», 1985)