«Χαράματα θα΄ ρθούνε χωρίς να βλέπω φως/

γιατί έχω στην καρδιά μου σκοτάδι διαρκώς»...

Μοναχά αυτή είναι η μοιραία μας ανωτερότητα…

Ας πούμε πως πνιγόμαστε εκείνην την ώρα στον λυρισμό των αρνήσεων.

Καμιάν ανία δεν έχουμε.

Και στη δική μας κλίμακα, τίποτε δεν είναι βαθύ.

Κρατάμε την αναπνοή μας και δημιουργούμε τότε τις δικές μας αξίες. Μασκαρεύουμε τις ελπίδες μας.

Κι ό,τι μας κρατά όρθιους, είναι αυτή η γαμημένη οξυδέρκεια που φθίνει μέσα στις κοινές συνήθειες.

Υ.Γ: Για σταματείστε μουσικοί μ΄ αυτόν τον αείμνηστο Γκολέ!